Qubit

De huidige poes is een merkwaardig verhaal aan het worden. Zoals Bios kei-, maar dan ook keihard kon mauwen, Chippie er ook wat van kon, deze krijgt niet meer dan een hees-achtig geluid uit diens bek wat vagelijk lijkt op een zacht gemiauw. Je hoort hem dan ook niet als ie 's avonds naar binnen wil. Wel roep je hem nog en opent en sluit luidruchtig de deur. Dan staat ie soms plotseling toch tegen de ruit aan te duwen. Maar horen doe je hem niet, je hebt meer een gevoel dat ie buiten staat te bibberen. Dan kijk je nog eens goed en jawel hoor, daar zie je twee van die groene oogjes strak tegen het glas naar binnen koekeloeren.
Zoals gezegd Qubit is een geweldige muizenvanger en kompleet verslaafd geraakt aan de jacht daarop. Je kunt niet in de gang komen of hij duikt wel even op inspectie achter de kastdeuren. Bij een wat langere afwezigheid van Mailleroncourt S/P zijn er namelijk altijd wel een paar muizen in de gangkast te vinden die op de vlucht voor het barre naar binnen zijn geslopen. Daar wordt dan in enkele dagen tijds door Qubit kortenmetten mee gemaakt. Vervolgens is de rest van het huis aan de beurt. Spinnen, torren, vlinders en ander vliegend spul verdwijnen als sneeuw voor de zon. Op alles wat beweegt zet ie zijn tanden. Uiterst zelden spuugt ie weer wat uit. Kikkers bijvoorbeeld, niet lekker. Van naaktslakken ben ik niet zeker, hoewel er vorig jaar zeer weinig van te merken was. Zal het slechte voorjaar wel zijn geweest. Van mieren houdt ie ook niet bijzonder, wormen dan weer wel. Het beest heeft een onverzadigbare honger.

Soms is ie meerdere nachten onvindbaar, roepen helpt dan niet. Uiteindelijk staat ie parmantig tegen de net gepoetste ruiten te vegen. De eerste keer dat Qubit 's nachts wegbleef dacht ik echt: die zijn we kwijt. Ook daar raak je aan gewend. Bij binnenkomst loopt ie dan op een draf naar zijn voerbakkie, knauwt wat brokkies weg en gaat ergens de rest van de dag slapen. Pas in de avond is madam weer aanspreekbaar. Gewoon een kat op die manier dus.
Wat ik wel merkwaardig vind is dat je door het huis gevolgd wordt, net als een hondje. Dan loopt ie je letterlijk voor de voeten en moet je erg oppassen poes  niet te vermorzelen. Da's erg lastig. Misschien doet ie dat om me te pesten. Want daar zijn katten erg goed in. Die weten namelijk precies waar je je aan ergert. Als kat naar buiten wil, gaat ie overal aan krabben en uiteindelijk voor een deur staan. Kom ik aanlopen zit Qubit sowieso al voor de deur. Intussen heeft ie geleerd dat deuren ook open zijn te duwen. In de zomer is dat geen probleem, maar in de winter deuren wagenwijd open te vinden staan is minder leuk. Laatst probeerde Q zelfs een deurklink naar beneden te krijgen. Het moet niet gekker worden!

Kokkerellen

Deze week kwamen wat collega's van Fannie op ziekenbezoek. Net te laat voor de lunch en te vroeg voor het apéro. Lastig. Nu wilde het toeval dat we vorige week een uitzending zagen van top chef New Sealand. Een van de opdrachten was een soort luxe Schwarzwalder Kirsch torte. Een uitdaging dachten we, na een hoop kontdraaien van mijn kant om daar onderuit tekomen gaf ik me gewonnen en slofte ik de keuken in. Geloof me, het is een hoop werk en je hebt een bult afwas nadien. Niet echt mijn stijl maar oké, mijn liefje wilde een taart dus krijgt ze een taart. Neem het recept maar uit Betty Crocker, dat is perfect, riep ze me nog na. Sure. Het begon al met het beslag dat toch iets aan de te stijve kant was, vond ik dan weer. Het rees goed, maar duurde toch langer voordat de naald bij het testen schoon uit het baksel kwam. Moet ook nog afkoelen voordat ik verder kan miemelde ik in mezelf. Hop buiten is het iets boven het vriespunt, gratis koelkast dus en het koelt daaarom lekker snel af. Als nu de vogels er maar met hun snavel afblijven.
De kersenvulling stond al in de koelkast af te koelen en de slagroom was ook al geslagen.

Het bijzondere aan deze variant is dat de taart omkleed zou worden met scherven chocolade. Oeps! De chocolade schiftte al bijna meteen toen ik de zaak begon te smelten. Een beetje room er bij verhielp het ergste maar lekker dun uitvloeien zou het niet meer doen. Met een spatel de massa maar zo dun mogelijk uitgesmeerd op een stuk bakpapier, even afgekoeld en ook de "buiten koelkast" in. De meeste beesten lusten toch geen chocola dus geen gevaar voor piraten. Een uurtje later de taart door midden gesneden, vulling en slagroom op de onderste helft, de deksel op de vulling en daarna de hele zooi ruimhartig met slagroom ingespatelt. Nog een topping van kersenvulling en de chocolade scherven rondom. Nou leken de scherven niet echt zoals die op de teelevee, maar het totaal effect was genoeg om indruk te maken op het bezoek.

een punt taart = caloriebom!

En, niet echt smerig ook ;=)

Iedere winter probeer ik ook wat nieuwe recepten uit om die het komende seizoen aan de gasten voor te kunnen schotelen. Dit keer liet ik mijn schatje wat suggesties doen in het kader van het verbeteren van mijn technieken. Nou dat heb ik geweten. Het nam drie pogingen om een mooie knapperige  flinterdunne pizza te maken van volkoren meel. M'n schetteke kon geen pizza meer zien.

bijna vegetarische pizza van volkoren meel

Een paar lepels crême fraiche gaat perfect op zo'n pizza.

De Spaanse tortilla lukte meteen beter, na 2 keer had ik het door. Meteen maar een variant met een lekker dikke laag geraspte jong belegen kaas er over. Ook een flinke hap om zo maar weg te knauwen. Het lastige hierbij is om alles gelijk gaar te hebben. Die aardappel stukjes moeten echt wat langer in de pan voorgegaard worden. Uiteraard spekkies uitbakken, een teentje knoflook erdoor maakt de smaak al meteen een stuk voller.

Tot slot een quiche met andijvie. Die had ik al eens eerder gemaakt onder het strenge toeziende oog van mijn sketteke. Nu maar eens wat variëren. Meer zooi erin. Op YouTube had ik gezien hoe ze het teveel aan vocht eruit kregen tijdens het blancheren van de andijvie. Gewoon de massa tegen de kanten vegen zodat het vocht in het midden van de pan loopt en daar verdampt. De kanten van de pan zijn minder wanr dus krijgt de groente alle kansen het vocht los te laten. Dat bleek hier ook de goede techniek te zijn waardoor de bodem redelijk stevig blijft.

In LDF heb ik nog geen andijvie gezien, maar er zal vast wel een vervanger voor zijn. De gelderse rookworst vervang ik sowieso al door saucisson de Montbeillard - een heerlijke verse worst met knoflook en een beetje rooksmaak. Gaat ook prima in de erwtensoep die worst.
Dit is echt een mooie entree, neemt niet teveel bereidingstijd en kan gelijk met bijvoorbeeld een stoofschotel in de oven geschoven worden.