LMQR 6

updated 16 feb 2015

Oven

In november is er een tweedehands gas gestookte keramiek oven gekocht. Helaas bleek ter plekke dat het gevaarte lechts met grote moeite in de Volkswagen Caddy paste. Dat was even balen. Het transport werd ter plekke afgeblazen. Achteraf maar goed ook want het zou redelijk ingewikkeld zijn geworden de oven er in en eruit te krijgen, met aan weerszijden slechts é'n cm speling. Daar had ik het met Yvette en Willem over, om met een gehuurde aanhanger de zaak te gaan vervoeren. Daarop bood Yvette haar pony trailer aan, wat een uitkomst! Met alle partijen werd een datum geprikt en het liep als ouderwets op rolletjes. Blijkt maar weer, een goede voorbereiding is het halve werk. De van tevoren gekochte oprij planken en wat ter plekke georganiseerde steunen maakten het laden een fluitje van een cent. Ook al omdat de oven lichter was dan was opgegeven en op wieltjes stond. Binnen een paar minuten was hij in de trailer geladen. Wat een mazzel!

oven geladen in no time!
bron: JW

Na afscheid van Marion ging het verder zuidwaarts. Dat ging erg vlot. Vooral met de zware voet van Willem die sturen leuk vind en volgas de heuvels van de Ardennen opronkte.

zware voet => meer tanken
bron: JW

Omdat er nog voldoende daglicht was én de weg door het bos niet onder de sneeuw lag pakten we toch maar de binnenweggetjes (vóór Epinal neem je de afslag D6). Dat scheelde zomaar 30km knarren. Tegen het ondergaan van de zon waren we binnen. Uitladen zouden we, volgens plan, de volgende dag wel doen. Even de boodschappen bij Louise afgegeven en de post opgehaald. Louise gaat erg goed na haar operatie aan haar knie!
Yvette had een letterlijk en figuurlijk vurige chili con carne voor de manschappen gebrouwen wat er met de nodige biertjes en wijn prima in ging. Ach werd er opgemerkt, je hebt er twéé keer plezier van ;=)

Beide kachels werden aangemaakt en al snel knetterde het hout vrolijk. In no time was het huis op temperatuur en schoven de heren zelfs een beetje weg van de haard. Willem droeg voor uit eigen werk. Best wel een spannend vak heeft die knaap. Zijn opmerking over dat het publiek niet echt goed is geïnformeerd over wat er achter de schermen allemaal plaatsvindt doet je toch wel nadenken over hoe de overheid communiceert met de bevolking. Dat is echter weer een heel ander verhaal, niet echt voor deze blog. We zwetsten nog een tijdje over van alles en nog wat. Geleidelijk aan zag je de oogjes dichtvallen en de een na de ander ging, doezelig geworden van het haardvuur, wijn en hete chili, richting diens kamer.

De volgende morgen werd de oven uitgeladen. Ook dat ging als een speer. Nog wat bullen bij Willem zelf uitladen, eventjes wat shoppen voor een kaasje en een flesje voor thuis. Et hop! Vlotjes scheerden we de weg weer over naar huis. Bleek ook nog dat de snelweg (4 baans) al tot op een 15 km van St-Loup-sur-Semouse is genaderd. Die route rijden we eigenlijk nooit meer, de voortgang in het aanleggen van de snelweg krijgen we daarom niet zo mee. St-Loup ligt 15 km van ons af. Nu gaat het wel erg gemakkelijk worden om naar ons toe te rijden. Vanaf de woonplaats in NL de snelweg op en bijna tot aan St-Loup kun je nu op dezelfde snelweg blijven rijden. (Route: Eindhoven, Maastricht, Luik, Luxemburg, Metz, Nancy, Epinal, St-Loup.) Dan nog een stukkie over de provinciale weg die nooit echt druk is en je kunt voor dat je het weet aanschuiven voor het apéro in La Douce France.

De oven staat er. Weer een stukje van de droom is werkelijkheid geworden. Enne, wat er nog aan ontbrak, vroeg Fannie. Een kneed molen. Zodat je de klei niet meer met de hand hoeft te kneden. De polsgewrichten spelen namelijk af en toe behoorlijk op, dus dat zou wel erg mooi zijn zoiets. Dick, mijn eerste keramiek leraar, had zo'n ding bij een oude bakkerij op de kop getikt en het werkte perfect. Dus die komt ook nog wel. Gewoon nog een beetje geduld hebben en op de uitkijk blijven op allerlei "marktplaats" sites. Net als bij deze nieuwe oven. 

Cluster

Iets héél anders weer. Voer voor Nerds. Gewoon overslaan als je geen interesse in computers hebt.

Het project om een parallel computer te bouwen van die creditkaart computertjes van de Raspberry pi.org is weer een stapje verder. De software was al geïnstalleerd, maar het bleef een chaos aan draden en trafo's. Daar moest eerst iets aan gebeuren: compact en een beetje voor het oog. Toen iemand een linkje doorgaf van een ontwerper in de US die precies dat maakte wat geleidelijk aan in mijn schetsen was ontstaan: bingo! Geen ge-figuurzaag of amateuristisch geknutsel. Bestellen dus. Alleen, verzenden van pakjes uit de US is erg duur en als ze het ook nog via UPS doen komen daar nog weer kosten boven op. UPS vindt namelijk dat ze ook als belastingontvanger moeten werken en belasten élk pakje met BTW en kosten. Die kosten zijn exorbitant hoog. Samen kan dat de aanschafprijs van je speelgoed verdubbelen, geen goed plan dus. Daarom vraag ik altijd aan de leverancier om de goederen per gewone post te versturen, waarmee je de UPS kosten vermijdt. Blijf je beneden de 30Euro dan vervallen officiëel ook de BTW en eventuele invoerrechten. UPS rekent altijd BTW en zie dat maar eens terug te krijgen. Na enig heen en weer gemail kwamen een paar weken later de onderdelen binnen.

platines, boutjes en moertjes

Raspi's gemonteerd

geassembleerd

Mooi, drie van die Raspi's boven elkaar. Als snel bleek dat door de gewijzigde layout van de Raspi B en Raspi B+ kaartjes de snoertjes elkaar in de weg gingen zitten. Ik besloot om dat later maar te gaan hergroeperen om die twee torentjes beter aan elkaar te kunnen koppelen.

en voila! Raspi Cluster 1

Meteen ook en andere tip toegepast. In plaats van 6 trafo's is er één enkele (powered) usb hub (links van de switch) geïnstalleerd die alle raspi's van stroom voorziet. Dat scheelt een met trafo's vol gepropte verdeeldoos waaruit talloze snoerne komen. Als centrale opslag is er gekozen voor een 120GiB SSD disk (rechts) en nog een 32GiB usb sticky voor wat andere grapjes. Op deze manier is de cluster behoorlijk autonoom. Omdat de SSD toch wat extra vermogen nodig heeft is er voor die specifieke raspi node (kaartje = node) toch een aparte trafo genomen. Zes nodes nu en een aparte extra node als router c.q. loadbalancer.
Nu nog, op suggestie van Paul een router met extra firewall ervoor zetten zodat het nogal lastig wordt voor ongenode gasten die wellicht onbedoeld de zaak te verstoren.
Zo, dat is ook weer netjes aan de kant.
Overigens laten de eerste probeersels zien dat er nog wel enige hobbels te nemen zijn voordat de cluster dat doet wat de bedoeling is. Oké, 6 raspi's plus een (management unit) stelt nog niet zo veel voor. Als studie omgeving is het meer dan genoeg. Later voor het serieuze werk zullen er wel meer pakketten van raspi's aangesloten worden maar nu is het voorlopig wel goed zo.

update:
Vraagt iemand: wat moet je ermee? Allerlei redenen zijn er om met deze techniek te willen gaan spelen. De belangrijkste is wel dat ik altijd met parallel computers heb willen knutselen. Iets als met robots en taal (voor mijn thuis robot zwerm), iets met analyse van nieuws dat over het net doolt om dat in een bepaalde vorm te gieten (voor mijn computer geschiedenis project) en de mentat computer (een misschien star trek achtig iets). Dat zijn wel de belangrijkste redenen. Tijdens mijn werkzame IT leven was daar nooit tijd voor en nu kan het!
Uiteraard speelde ook de prijs van iets dergelijks een rol. Iets wat normaal pas vanaf 400 K euries te krijgen was, is er nu voor onder de 400 euries, zeg daar maar eens nee tegen. Parallel computing is daarmee binnen het handsbereik van iedere amateur gekomen. Ja, zie het gerust als een über Nerd hobby.
Als bijkomend effect is een dergelijk project ook ideaal om je uit de winterslaap te houden.

Voordat iemand anders dit weer gaat zeggen: Ja, natuurlijk is de schaalgrootte van 6 raspi's véél te klein om serieus en deuk in een pakje boter te kunnen slaan. Daar is ook geen behoefte aan. Het gaat erom of het mogelijk is én omdat het kán.