Hollandse Pot

In het kader van kook technieken verbeteren maar weer eens een dineetje gegeven voor wat vrienden. Een van hen had eerder eens gezegd zich op de typisch nederlandse gerechten te hebben gestort. Tijdens een etentje bij hen thuis kregen we dan ook iets met draadjesvlees, errug lekker! Dat bracht ons weer op het idee dat thema vast te houden. 
Een van de leukste dingen van een diner voorbereiden is te gaan uitzoeken wat je dan gaat eten. Sites als smulweb, marmiton, allerhande en zo staan dan breed open op het scherm. Kookboeken komen de laatste jaren eigenlijk niet meer van de plank. Veel te handig die kooksites.

Voorgerecht, hm. Oké, de Schotse eieren, daar wilde ik mijn hand eens aan proberen. Toegegeven dat is eigenlijk geen voorgerecht maar toch in het kader van de verbetering van technieken moesten onze gasten daar maar aan geloven. De schotse eieren worden normaliter als snack bij een drinkgelag gegeten en, we konden het weten, liggen nogal zwaar op de maag. Meer voor een hoofdschotel met het een en ander erbij was het oordeel. We herbenoemden het gerecht op zijn Frans: "des oeufs perdú" of wel verloren eieren. Leek me een heel poëtische naam om dat zo te presenteren aan onze gasten.

Men neme 4 hard gekookte eieren en pakken die in een laagje gehakt. Meng 500 gr rundergehakt met een beetje zout en peper plus een rauw ei. Dan in vieren delen en in de palm van je hand een nestje van vlees maken. Het gekookte ei erin en het nestje om het ei heen dichtvouwen. Het is een beetje een gepiel. Dan een ei loskloppen en de ballen erin wentelen, vervolgens bedekken met broodkruimels (of grove paneermeel) Dan 4 á 5 minuten frituren tot ze bruin zijn. Mijn vrees dat die dingen uit elkaar zouden vallen of exploderen (eieren bevatten nog altijd erg veel vocht) bleek ongegrond. In tegendeel het gehakt kromp mooi als een stevig huidje rondom het ei er in. Beetje nagaren in de oven op 70 graden. Je houd flink uit de kluiten gewassen gehaktballen over. Opdienen doe je door de ballen door midden te snijden waardoor het ei weer zichtbaar wordt.
De mosterdsaus die erbij hoorde wordt gemaakt van rauw ei, mayo, moutarde de dijon en beetje zout. Goed roeren en boven een vuurtje laten opstijven.
Voor het opdienen garneren met wat groen en zo. Het geheel ziet er best wel leuk uit.

des oeufs perdu

Volgens de dames kon dit samen met in de oven gebakken aardappelen en groenten best wel eens omgetoverd worden tot een hoofdgerecht. Daar zullen we verder op moeten studeren.

Het hoofdgerecht, wat moest dat worden. Oerhollandse gerechten klonk het. Wat zijn dat is dan de eerste vraag. Zegt Fannie: "Stamppotten met boerenkool, appels, andijvie, penen..." Na een paar jaar werd het Haagse kookboek weer eens van de plank gehaald en bladerden we naar: stamppot boerenkool (jakkes), hete bliksem (jee!) hutspot met klapstuk... Wat in vredesnaam is klapstuk, oh rundvlees, stuk van de ribbenkast, een soort riblap zeg maar. Interessant. Dat je klapstuk niet meer in de supermarkt lijkt te kunnen krijgen was even een verrassing. Bij de natuurslager in Wageningen was het prijs, ook aan de prijs, of beter, de hoofdprijs. Lijkt wel LDF, als het iets anders dan normaal is betaal je ook de hoofdprijs. Mijn idee dat rib lappen gangbaar vlees zou zijn is hiermee teniet gedaan.

Vervolgens zijn 2 kilo aardappelen en een halve kilo uien aan gort gesneden. Dat paste maar net in de grootste soeppan (9 lliter) die we in huis hebben. Eerst het vlees maar aanbraden i.p.v. koken dacht ik want 3 uur koken leek me wat overdreven voor een hutspot. Eerst wat water en dan de rest van het vleesnat erbij. A la de choux croute bouwde ik de zaak op met laagjes van aardappels, uien, vlees en zo door totdat de pan tot aan de rand vol zat. Fannie en ik keken elkaar eens aan. Voor vier personen leek ons dat behoorlijk veel, was het ook. Geen paniek, hutspot is heel goed in te vriezen dus geen probleem.

Dan, wat moest het nagerecht worden. Weer iets Hollands: water gruwel.

Gort opkoken met een stukje kaneel en rozijnen met een handje krenten erbij. Aangevuld met rode bessensap (oei wat is die zooi zuur!) en een aantal flinke scheppen rietsuiker. Op zoetigheid afgemaakt met wat kunstsuiker. De calorietjes tellen mee. Buiten is het 5 graden, perfect om de handel af te laten koelen voor het opdienen. De watergruwel werd gecombineerd met een bolletje vanille ijs en saus, wat het weer extra speciaal maakte. 

Van een paar weken geleden had ik nog een potje van mijn "basis" voor een likeur over. Dat bij het ijs gedaan wat het toetje dan wel helemaal afmaakte.

updated: 20150224
Die saus bestaat uit versuikerde en licht ge-karamelliseerde in zeer fijne reepjes gesneden schillen van grapefruit. een kruidnagel, kaneel en 2 zakjes vanille suiker met een flinke hand rozijnen. Het kaneel en de kruidnagel worden er uit gevist en rietsuiker toegevoegd totdat de oplossing is verzadigd (meestal 1:1). Dit brouwsel laat je een paar weken staan voor er iets drink,- of eetbaars van te maken.
 

Het was een zeer succesvol diner. Misschien paste het volgens de regeltjes niet allemaal bij elkaar (zoet op zout, bitter op zoet enz enz) in dit kader werden de regeltjes maar even vergeten en is mijn kook techniek weer een stukje verder gekomen.

LMQR 6

updated 16 feb 2015

Oven

In november is er een tweedehands gas gestookte keramiek oven gekocht. Helaas bleek ter plekke dat het gevaarte lechts met grote moeite in de Volkswagen Caddy paste. Dat was even balen. Het transport werd ter plekke afgeblazen. Achteraf maar goed ook want het zou redelijk ingewikkeld zijn geworden de oven er in en eruit te krijgen, met aan weerszijden slechts é'n cm speling. Daar had ik het met Yvette en Willem over, om met een gehuurde aanhanger de zaak te gaan vervoeren. Daarop bood Yvette haar pony trailer aan, wat een uitkomst! Met alle partijen werd een datum geprikt en het liep als ouderwets op rolletjes. Blijkt maar weer, een goede voorbereiding is het halve werk. De van tevoren gekochte oprij planken en wat ter plekke georganiseerde steunen maakten het laden een fluitje van een cent. Ook al omdat de oven lichter was dan was opgegeven en op wieltjes stond. Binnen een paar minuten was hij in de trailer geladen. Wat een mazzel!

oven geladen in no time!
bron: JW

Na afscheid van Marion ging het verder zuidwaarts. Dat ging erg vlot. Vooral met de zware voet van Willem die sturen leuk vind en volgas de heuvels van de Ardennen opronkte.

zware voet => meer tanken
bron: JW

Omdat er nog voldoende daglicht was én de weg door het bos niet onder de sneeuw lag pakten we toch maar de binnenweggetjes (vóór Epinal neem je de afslag D6). Dat scheelde zomaar 30km knarren. Tegen het ondergaan van de zon waren we binnen. Uitladen zouden we, volgens plan, de volgende dag wel doen. Even de boodschappen bij Louise afgegeven en de post opgehaald. Louise gaat erg goed na haar operatie aan haar knie!
Yvette had een letterlijk en figuurlijk vurige chili con carne voor de manschappen gebrouwen wat er met de nodige biertjes en wijn prima in ging. Ach werd er opgemerkt, je hebt er twéé keer plezier van ;=)

Beide kachels werden aangemaakt en al snel knetterde het hout vrolijk. In no time was het huis op temperatuur en schoven de heren zelfs een beetje weg van de haard. Willem droeg voor uit eigen werk. Best wel een spannend vak heeft die knaap. Zijn opmerking over dat het publiek niet echt goed is geïnformeerd over wat er achter de schermen allemaal plaatsvindt doet je toch wel nadenken over hoe de overheid communiceert met de bevolking. Dat is echter weer een heel ander verhaal, niet echt voor deze blog. We zwetsten nog een tijdje over van alles en nog wat. Geleidelijk aan zag je de oogjes dichtvallen en de een na de ander ging, doezelig geworden van het haardvuur, wijn en hete chili, richting diens kamer.

De volgende morgen werd de oven uitgeladen. Ook dat ging als een speer. Nog wat bullen bij Willem zelf uitladen, eventjes wat shoppen voor een kaasje en een flesje voor thuis. Et hop! Vlotjes scheerden we de weg weer over naar huis. Bleek ook nog dat de snelweg (4 baans) al tot op een 15 km van St-Loup-sur-Semouse is genaderd. Die route rijden we eigenlijk nooit meer, de voortgang in het aanleggen van de snelweg krijgen we daarom niet zo mee. St-Loup ligt 15 km van ons af. Nu gaat het wel erg gemakkelijk worden om naar ons toe te rijden. Vanaf de woonplaats in NL de snelweg op en bijna tot aan St-Loup kun je nu op dezelfde snelweg blijven rijden. (Route: Eindhoven, Maastricht, Luik, Luxemburg, Metz, Nancy, Epinal, St-Loup.) Dan nog een stukkie over de provinciale weg die nooit echt druk is en je kunt voor dat je het weet aanschuiven voor het apéro in La Douce France.

De oven staat er. Weer een stukje van de droom is werkelijkheid geworden. Enne, wat er nog aan ontbrak, vroeg Fannie. Een kneed molen. Zodat je de klei niet meer met de hand hoeft te kneden. De polsgewrichten spelen namelijk af en toe behoorlijk op, dus dat zou wel erg mooi zijn zoiets. Dick, mijn eerste keramiek leraar, had zo'n ding bij een oude bakkerij op de kop getikt en het werkte perfect. Dus die komt ook nog wel. Gewoon nog een beetje geduld hebben en op de uitkijk blijven op allerlei "marktplaats" sites. Net als bij deze nieuwe oven. 

Cluster

Iets héél anders weer. Voer voor Nerds. Gewoon overslaan als je geen interesse in computers hebt.

Het project om een parallel computer te bouwen van die creditkaart computertjes van de Raspberry pi.org is weer een stapje verder. De software was al geïnstalleerd, maar het bleef een chaos aan draden en trafo's. Daar moest eerst iets aan gebeuren: compact en een beetje voor het oog. Toen iemand een linkje doorgaf van een ontwerper in de US die precies dat maakte wat geleidelijk aan in mijn schetsen was ontstaan: bingo! Geen ge-figuurzaag of amateuristisch geknutsel. Bestellen dus. Alleen, verzenden van pakjes uit de US is erg duur en als ze het ook nog via UPS doen komen daar nog weer kosten boven op. UPS vindt namelijk dat ze ook als belastingontvanger moeten werken en belasten élk pakje met BTW en kosten. Die kosten zijn exorbitant hoog. Samen kan dat de aanschafprijs van je speelgoed verdubbelen, geen goed plan dus. Daarom vraag ik altijd aan de leverancier om de goederen per gewone post te versturen, waarmee je de UPS kosten vermijdt. Blijf je beneden de 30Euro dan vervallen officiëel ook de BTW en eventuele invoerrechten. UPS rekent altijd BTW en zie dat maar eens terug te krijgen. Na enig heen en weer gemail kwamen een paar weken later de onderdelen binnen.

platines, boutjes en moertjes

Raspi's gemonteerd

geassembleerd

Mooi, drie van die Raspi's boven elkaar. Als snel bleek dat door de gewijzigde layout van de Raspi B en Raspi B+ kaartjes de snoertjes elkaar in de weg gingen zitten. Ik besloot om dat later maar te gaan hergroeperen om die twee torentjes beter aan elkaar te kunnen koppelen.

en voila! Raspi Cluster 1

Meteen ook en andere tip toegepast. In plaats van 6 trafo's is er één enkele (powered) usb hub (links van de switch) geïnstalleerd die alle raspi's van stroom voorziet. Dat scheelt een met trafo's vol gepropte verdeeldoos waaruit talloze snoerne komen. Als centrale opslag is er gekozen voor een 120GiB SSD disk (rechts) en nog een 32GiB usb sticky voor wat andere grapjes. Op deze manier is de cluster behoorlijk autonoom. Omdat de SSD toch wat extra vermogen nodig heeft is er voor die specifieke raspi node (kaartje = node) toch een aparte trafo genomen. Zes nodes nu en een aparte extra node als router c.q. loadbalancer.
Nu nog, op suggestie van Paul een router met extra firewall ervoor zetten zodat het nogal lastig wordt voor ongenode gasten die wellicht onbedoeld de zaak te verstoren.
Zo, dat is ook weer netjes aan de kant.
Overigens laten de eerste probeersels zien dat er nog wel enige hobbels te nemen zijn voordat de cluster dat doet wat de bedoeling is. Oké, 6 raspi's plus een (management unit) stelt nog niet zo veel voor. Als studie omgeving is het meer dan genoeg. Later voor het serieuze werk zullen er wel meer pakketten van raspi's aangesloten worden maar nu is het voorlopig wel goed zo.

update:
Vraagt iemand: wat moet je ermee? Allerlei redenen zijn er om met deze techniek te willen gaan spelen. De belangrijkste is wel dat ik altijd met parallel computers heb willen knutselen. Iets als met robots en taal (voor mijn thuis robot zwerm), iets met analyse van nieuws dat over het net doolt om dat in een bepaalde vorm te gieten (voor mijn computer geschiedenis project) en de mentat computer (een misschien star trek achtig iets). Dat zijn wel de belangrijkste redenen. Tijdens mijn werkzame IT leven was daar nooit tijd voor en nu kan het!
Uiteraard speelde ook de prijs van iets dergelijks een rol. Iets wat normaal pas vanaf 400 K euries te krijgen was, is er nu voor onder de 400 euries, zeg daar maar eens nee tegen. Parallel computing is daarmee binnen het handsbereik van iedere amateur gekomen. Ja, zie het gerust als een über Nerd hobby.
Als bijkomend effect is een dergelijk project ook ideaal om je uit de winterslaap te houden.

Voordat iemand anders dit weer gaat zeggen: Ja, natuurlijk is de schaalgrootte van 6 raspi's véél te klein om serieus en deuk in een pakje boter te kunnen slaan. Daar is ook geen behoefte aan. Het gaat erom of het mogelijk is én omdat het kán.

Qubit

De huidige poes is een merkwaardig verhaal aan het worden. Zoals Bios kei-, maar dan ook keihard kon mauwen, Chippie er ook wat van kon, deze krijgt niet meer dan een hees-achtig geluid uit diens bek wat vagelijk lijkt op een zacht gemiauw. Je hoort hem dan ook niet als ie 's avonds naar binnen wil. Wel roep je hem nog en opent en sluit luidruchtig de deur. Dan staat ie soms plotseling toch tegen de ruit aan te duwen. Maar horen doe je hem niet, je hebt meer een gevoel dat ie buiten staat te bibberen. Dan kijk je nog eens goed en jawel hoor, daar zie je twee van die groene oogjes strak tegen het glas naar binnen koekeloeren.
Zoals gezegd Qubit is een geweldige muizenvanger en kompleet verslaafd geraakt aan de jacht daarop. Je kunt niet in de gang komen of hij duikt wel even op inspectie achter de kastdeuren. Bij een wat langere afwezigheid van Mailleroncourt S/P zijn er namelijk altijd wel een paar muizen in de gangkast te vinden die op de vlucht voor het barre naar binnen zijn geslopen. Daar wordt dan in enkele dagen tijds door Qubit kortenmetten mee gemaakt. Vervolgens is de rest van het huis aan de beurt. Spinnen, torren, vlinders en ander vliegend spul verdwijnen als sneeuw voor de zon. Op alles wat beweegt zet ie zijn tanden. Uiterst zelden spuugt ie weer wat uit. Kikkers bijvoorbeeld, niet lekker. Van naaktslakken ben ik niet zeker, hoewel er vorig jaar zeer weinig van te merken was. Zal het slechte voorjaar wel zijn geweest. Van mieren houdt ie ook niet bijzonder, wormen dan weer wel. Het beest heeft een onverzadigbare honger.

Soms is ie meerdere nachten onvindbaar, roepen helpt dan niet. Uiteindelijk staat ie parmantig tegen de net gepoetste ruiten te vegen. De eerste keer dat Qubit 's nachts wegbleef dacht ik echt: die zijn we kwijt. Ook daar raak je aan gewend. Bij binnenkomst loopt ie dan op een draf naar zijn voerbakkie, knauwt wat brokkies weg en gaat ergens de rest van de dag slapen. Pas in de avond is madam weer aanspreekbaar. Gewoon een kat op die manier dus.
Wat ik wel merkwaardig vind is dat je door het huis gevolgd wordt, net als een hondje. Dan loopt ie je letterlijk voor de voeten en moet je erg oppassen poes  niet te vermorzelen. Da's erg lastig. Misschien doet ie dat om me te pesten. Want daar zijn katten erg goed in. Die weten namelijk precies waar je je aan ergert. Als kat naar buiten wil, gaat ie overal aan krabben en uiteindelijk voor een deur staan. Kom ik aanlopen zit Qubit sowieso al voor de deur. Intussen heeft ie geleerd dat deuren ook open zijn te duwen. In de zomer is dat geen probleem, maar in de winter deuren wagenwijd open te vinden staan is minder leuk. Laatst probeerde Q zelfs een deurklink naar beneden te krijgen. Het moet niet gekker worden!

Kokkerellen

Deze week kwamen wat collega's van Fannie op ziekenbezoek. Net te laat voor de lunch en te vroeg voor het apéro. Lastig. Nu wilde het toeval dat we vorige week een uitzending zagen van top chef New Sealand. Een van de opdrachten was een soort luxe Schwarzwalder Kirsch torte. Een uitdaging dachten we, na een hoop kontdraaien van mijn kant om daar onderuit tekomen gaf ik me gewonnen en slofte ik de keuken in. Geloof me, het is een hoop werk en je hebt een bult afwas nadien. Niet echt mijn stijl maar oké, mijn liefje wilde een taart dus krijgt ze een taart. Neem het recept maar uit Betty Crocker, dat is perfect, riep ze me nog na. Sure. Het begon al met het beslag dat toch iets aan de te stijve kant was, vond ik dan weer. Het rees goed, maar duurde toch langer voordat de naald bij het testen schoon uit het baksel kwam. Moet ook nog afkoelen voordat ik verder kan miemelde ik in mezelf. Hop buiten is het iets boven het vriespunt, gratis koelkast dus en het koelt daaarom lekker snel af. Als nu de vogels er maar met hun snavel afblijven.
De kersenvulling stond al in de koelkast af te koelen en de slagroom was ook al geslagen.

Het bijzondere aan deze variant is dat de taart omkleed zou worden met scherven chocolade. Oeps! De chocolade schiftte al bijna meteen toen ik de zaak begon te smelten. Een beetje room er bij verhielp het ergste maar lekker dun uitvloeien zou het niet meer doen. Met een spatel de massa maar zo dun mogelijk uitgesmeerd op een stuk bakpapier, even afgekoeld en ook de "buiten koelkast" in. De meeste beesten lusten toch geen chocola dus geen gevaar voor piraten. Een uurtje later de taart door midden gesneden, vulling en slagroom op de onderste helft, de deksel op de vulling en daarna de hele zooi ruimhartig met slagroom ingespatelt. Nog een topping van kersenvulling en de chocolade scherven rondom. Nou leken de scherven niet echt zoals die op de teelevee, maar het totaal effect was genoeg om indruk te maken op het bezoek.

een punt taart = caloriebom!

En, niet echt smerig ook ;=)

Iedere winter probeer ik ook wat nieuwe recepten uit om die het komende seizoen aan de gasten voor te kunnen schotelen. Dit keer liet ik mijn schatje wat suggesties doen in het kader van het verbeteren van mijn technieken. Nou dat heb ik geweten. Het nam drie pogingen om een mooie knapperige  flinterdunne pizza te maken van volkoren meel. M'n schetteke kon geen pizza meer zien.

bijna vegetarische pizza van volkoren meel

Een paar lepels crême fraiche gaat perfect op zo'n pizza.

De Spaanse tortilla lukte meteen beter, na 2 keer had ik het door. Meteen maar een variant met een lekker dikke laag geraspte jong belegen kaas er over. Ook een flinke hap om zo maar weg te knauwen. Het lastige hierbij is om alles gelijk gaar te hebben. Die aardappel stukjes moeten echt wat langer in de pan voorgegaard worden. Uiteraard spekkies uitbakken, een teentje knoflook erdoor maakt de smaak al meteen een stuk voller.

Tot slot een quiche met andijvie. Die had ik al eens eerder gemaakt onder het strenge toeziende oog van mijn sketteke. Nu maar eens wat variëren. Meer zooi erin. Op YouTube had ik gezien hoe ze het teveel aan vocht eruit kregen tijdens het blancheren van de andijvie. Gewoon de massa tegen de kanten vegen zodat het vocht in het midden van de pan loopt en daar verdampt. De kanten van de pan zijn minder wanr dus krijgt de groente alle kansen het vocht los te laten. Dat bleek hier ook de goede techniek te zijn waardoor de bodem redelijk stevig blijft.

In LDF heb ik nog geen andijvie gezien, maar er zal vast wel een vervanger voor zijn. De gelderse rookworst vervang ik sowieso al door saucisson de Montbeillard - een heerlijke verse worst met knoflook en een beetje rooksmaak. Gaat ook prima in de erwtensoep die worst.
Dit is echt een mooie entree, neemt niet teveel bereidingstijd en kan gelijk met bijvoorbeeld een stoofschotel in de oven geschoven worden.