26 juni 2014

Parijse obers


Een artikel in een Belgische krant kopt:


De vorige Franse president (Sarkozy) was het al opgevallen dat de toeristen in het land nogal onbeschoft worden behandeld. Vooral door de Parijse obers. Hij maakte daarover zelfs een opmerk in de Figaro! Fannie's en mijn ervaring met Parijse obers, dateert al van jaren terug. Niet veel verschillend van waar de gemiddelde internationale toerist over klaagt. Om nu te zeggen dat de Fransen onbeschoft zijn, zo ff iedereen hier over een kam scherend, gaat me te ver.

Zeker de fransjes worden opgevoed met de idee dat La France, de technologie, de literatuur, de keuken, de cultuur supérieur is aan alles wat er verder op deze aardkloot aanwezig is. Een bepaalde arrogantie kun je ze niet ontzeggen. Volgens mijn ervaringen kunnen de fransjes dan de hand schudden met vele naties en volkeren in de wereld die zich stuk voor stuk diezelfde houding aanmeten. Dus wat is nieuw. Van tijd tot tijd wordt dat superieuriteits gevoel aangewakkerd door mensen of kliekjes van mensen die dat maar al te goed van pas komt. Dit, om bijvoorbeeld nog meer macht en geld te kunnen vergaren, of volkeren tegen elkaar op te zetten, of zelfs om andere groepen of volkeren uit te moorden. Een zogenoemde “end lösing” noemde men dat in de vorige eeuw. Welke gruwelijke resultaten dat teweeg brengt laat geen twijfel over de bedoelingen van dat soort mensen.

Is een fransje echt zo onbeschoft zoals dat in dat artikel wordt beschreven? Nee, echt niet.

Jawel ze kunnen behoorlijk neerbuigend zijn, behoorlijk arrogant, zeer belust op het afzetten van een buitenlander en proberen altijd hun voordeel te behalen ten koste van diezelfde buitenlander. Dat voordeel behalen gebeurd soms op een leugenachtige manier die soms aan misdadigheid grenst. Toegegeven. Dat gedrag vind je voornamelijk terug in situaties waar het om geld verdienen gaat. Ook gebeurt dit wel in de sfeer van fransje contra buitenlander zodra de eerste daar een voordeeltje uit denkt te kunnen halen. Je hebt het dan over een bepaald alloy van mensen die het moreel gezien niet zo nauw nemen met mijn en dijn.

Maar is dat niet zo in eigenlijk elk land ter wereld? Naar mate de bevolkingsdruk toeneemt worden de inwoners steeds meer xenofoob, meten ze zich een superieuriteits gevoel aan dat geen enkele grond heeft en proberen ze zich coute que coute boven op de piramide van macht en rijkdom te vechten ten koste van ieder ander. Zo is het eeuwenlang gegaan en zal het nog wel eeuwen doorgaan totdat overal een muur omheen is gemetseld en vol geplant met afweergeschut en atoombommen. Niemand erin en niets eruit. Lekker zooitje zijn wij mensen.

Lees je het artikel dan gaat het eigenlijk om het gedrag dat de Parijse obers tentoonspreiden, voornamelijk in die delen waar veel toeristen komen. Het lijkt niet alleen zo maar is het ook, dat het bon-ton is een buitenlander eigenlijk niet te willen bedienen, en als het dan moet met een snauw en een grauw. En verwachten nota bene ook nog een fooi! Iets anders dan Frans wordt niet verstaan en dan moet het ook nog in onberispelijk Frans gebeuren wil je aan deze terreur ontkomen. Koffie wordt, met de nodige vertraging, met een badje op je tafel geknald alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is dat de koffie koud is en de helft op je schoteltje terecht is gekomen. Mijd je echter de toeristische plekken en ga je naar een rustiger deel in de stad waar dan bijna geen toeristen komen, normaliseert alles zich weer een beetje. Dan komt er wel binnen een paar minuten een ober bij je aan de tafel en legt je, zij het een beetje kortaf, uit wat de kaart zoal bevat. Dit komt zo'n beetje overeen met de rest van La Douce France. Obers hebben eigenlijk geen tijd om je uitvoerig uit te leggen wat al dat lekkers op de kaart is. Dan moet je gewoon vroeg tegen etenstijd komen als er nog niet zo veel klanten zijn of op een ander rustig moment van de dag, als het restaurant tenminste open is op die tijd. In de provincie heb je meer kansen op een menselijke behandeling omdat het leven er wat gemoedelijker aan toe gaat. Naar mate de steden groter worden zijn de obers ongeduldiger en snauwen je eerder af, want drukker. En ja, een gemiddeld fransje heeft een van de kortste lontjes ter wereld. Vooral als ze onder druk staan. Waardoor ze hun normaal beleefd gedrag vergeten. Logisch ook. Van jongsaf aan worden ze getraind in de mallemolen mee te lopen, geen afwijkend gedrag te vertonen en zich vooral aan de mores te houden. Beleefd blijven, altijd beleefd blijven. Dat doen ze ook, al koken ze van binnen, onderling dan. Tegen buitenlanders menen ze zich niet aan deze beperkingen te hoeven houden en permitteren ze zich dingen waar ze onder elkaar absoluut niet mee weg zouden komen en tot outcast verklaard zouden worden.

Obers echter lijken een soort pact afgesloten te hebben de klant als de vijand te behandelen, een enorm dedain tentoon te spreiden en neerbuigend te doen tegen een ieder die niet meteen weet wat er gegeten gaat worden. Dat is ook zo. Vaak ga je naar een bepaald restaurant om iets bepaalds te gaan eten. Bij de Coq au Beurre eet je gewoon een kippenspecialiteit, bij de pizzeria in Corbenay eet je geen kip maar bestel je hun pizza spécial als je in de zaak zelf blijft eten. En zo voorts. Dat is nu eenmaal een deel van je opvoeding dat je je van te voren op de hoogte stelt wat er in die zaak te eten valt. Eigenlijk heb je bij het binnengaan je keuze al gemaakt. Een ober wacht dan alleen op je bestelling zonder zich te hoeven uitputten in het repeteren van de kaart. Daar wordt een ober sjacherijning van want: kost tijd. En tijd is geld, geld dat in een paar uur verdiend moet worden: tussen 12:00 en 14:00 en dan in de avond nog een paar uurtjes van 19:30 – 21:00. Op andere uren zijn restaurants meestal niet geopend. Er is een verschil tussen café's of bureaux de tabac's en restaurants uiteraard. Daar wordt door touristen soms geen verschil in gemaakt met bijkomende frustraties. Dat zelfs café's en BdT hun eigen openingsuren kennen, dus tussen de middag van 12 tot 2, of sluiten in de morgen en late middag om in de avond weer open te gaan. wordt ook wel eens vergeten. 's Lands wijs en 's lands eer. Dat wordt wel eens vergeten door een toerist of zelfs expat.
Dus ja, het is dikke ellende met de obers voor de bezoekers in de grote steden. En ja, je wordt buitengewoon gefrustreerd door al die gekke regeltjes die zo veel afwijken van wat je uit je geboorteland gewend bent. So what! In het laatste geval heb je je maar te schikken. De strijd tegen de “prix pigeon” (exorbitante vraagprijs door aannemers of ondernemers aan buitenlanders) blijft gewoon doorgaan. Als je wat langer verblijft in een vreemd land leer je je er wel omheen te werken. Ben je helemaal of ruimschoots aangepast dan leer je ook de regeltjes dusdanig te ontwijken dat ze je niet meer frustreren en doe je de meeste ongemakken af met een schouder ophalen of een handgebaar waarmee je het probleem over je schouder werpt. Eigenlijk precies wat je in je geboorteland ook doet of hebt gedaan.

Maar die obers en andere onbeschoftelingen in de toeristen industrie, dat is een probleem waaraan echt gewerkt moet worden. Want dat kost geld vindt de overheid, en dus... zal alles wel weer overwaaien tot een volgende bobo zich weer eens ergert over de houding van de ober in Paris.

17 juni 2014

Waar blijft ie!

Blog, waar blijft je blog!

De afgelopen weken gevloerd door de griep, waarop volgend een gemene keelpijn. Net alsof je strotje met schuurpapier bekleed was. De weken daarvoor had ik wel een blog gemaakt maar die kwam niet door de ballotage heen, het zou te warrig zijn.

Maar de show must go on. Het huis wachtte nog op de laatste loodjes om het op orde krijgen voor het seizoen. Dat ging uiteindelijk erg moeizaam. De naweeën van de griep bracht met zich mee dat als je boven aan de trap gekomen was, je stond te hijgen als een paard van de vermoeidheid. Even gaan zitten werd al snel een half uurtje om bij te komen. De gastenkamers moesten toch iedere keer weer op orde zijn. Voor andere dingen had ik geen puf meer. Boodschappen doen stelde je tot het allerlaatste uit en koken redde je nog net op tijd. Eigenlijk zoals nagenoeg alles net op tijd klaar kwam. Normaal heb ik daar zo'n schema voor. Vanaf 10 uur schoonmaken, een kleine siësta tussen door, tussen 2 en 4 boodschappen doen, tussen 4 en 5 nog even de laatste hand aan iets en dan druppelen de eerste gasten al binnen. Dan vanaf 5 uur koken om tegen 7 uur aan tafel te kunnen. Dat tafelen duurt tot soms in de kleine uurtjes. Het komt niet zelden voor dat ik rond 1 uur in de nacht de vaat nog in de wasmachine sta te doen en een laatste veeg over het aanrecht haal.

De volgende ochtend rond 7 uur brood en croissants bij de bakker in het dorp verderop halen, ontbijten doen en daarna heb je even een moment voor je zelf als iedereen weer op weg is. Dus even een bakkie doen voordat het weer los gaat. Als je dan met griep zit, je kunt echt niet in je bed blijven liggen. Hoe graag je dat ook wilt. Dus sjouw je maar door, hopend dat het snel over gaat. Tuurlijk maak je dan wat short cuts in de huishouding en kokerij, en uiteraard wordt de siësta wat langer als je een keer 's avonds geen gasten krijgt. Dus kommer en kwel is het niet geweest. In de zomer zou het een probleem geworden zijn, nu in het voorseizoen ben ik zo gezegd gered door de bel. Het is weer doorstaan en alle pijntjes en duizeligheid zijn nu wel weer aan het wegebben.


Atelier

De verplaatsing van het atelier is een feit. De ovens zijn door Guillaume verzet naar de andere kant en materialen, draaitafels en handvorm dingen staan of liggen nu op het bordes. Qua oppervlakte ben ik daar fors op vooruit gegaan. Veel meer ruimte om alles op te stellen en materialen neer te leggen. De eerste boekingen voor het atelier komen ook al binnen, alles is mooi op tijd om gezet. Nu nog een beetje rangschikken om ook een juiste loop in het verhaal te krijgen zodat glazuren en klei niet door elkaar besmet kunnen worden. Het boetseer of handvorm deel wat verder van het draaideel af zetten zodat er wat meer bewegingsruimte komt om je natte werk in de stelling te kunnen zetten. Er zal vast en zeker nog wel met de spullen en machines heen en weer getrokken gaan worden. Wel heb ik de kneedtafel en de plakkenwals beneden laten staan. Misschien moet ik de verse/onbewerkte klei daar ook naar toe verplaatsen zodat voor deze bewerkingsfase alles bij elkaar staat. Voorlopig staat echter alles klaar voor de eerste gebruikers.

Frerik heeft de krachtstroom al verlegd naar de nieuwe plek van de ovens. De kleine vingerling oven wordt nog een verhaal apart. Daar willen Wim en ik nog iets met een RaspberyPi aan gaan doen. Het regelgedeelte van de oven is niet meer helemaal je dat, met andere woorden het is te veel gok werk geworden. Oorspronkelijk werkte de oven met een soort valschakelaar waartussen je een speciaal geprepareerd kleistaafje stak. Dat werd dan bij een bepaalde temperatuur zacht waardoor de schakelaar naar beneden zakte en de oven uitschakelde. Dat werkte prima voor het bisquit bakken, maar voor glazuren was dat toch veel te onnauwkeurig. Later kocht ik er een soort thermometer voor. Uiteraard viel dat ding op een dag aan diggelen en raakte dit oventje in onbruik. Er was sowieso een grotere en nauwkeuriger oven nodig. Zo gezegd en gedaan. Drie jaar geleden kwam er dus een nieuwe oven van 50 diep en 45cm binnendiameter. Deze nieuwe oven is thermisch gezien een ramp maar nauwkeurig genoeg om mijn werk te bakken. Toen de Raspberry computer op de markt kwam bood dat weer mogelijkheden om het regeldeel van de kleine oven compleet te vervangen door een paar relais, een thermokoppel plus schakelingetje en een RasPi. Voor nog geen 100 euries kun je er zo zelfs een precisie oven van maken. Dat wil zeggen de temperatuur is tot op tienden van graden nauwkeurig te regelen. De rest van de oven is namelijk nog perfect in orde en daarom heb ik er nooit over gedacht om hem naar de déchèterie te brengen. Bovendien is die kleine oven gewoon niet te tillen. In de herfst gaan Wim en ik aan dit projectje knutselen. Zo kan die oven weer een derde leven krijgen met betrekkelijk eenvoudige middelen. Door de kleine afmetingen zul je ook eerder geneigd zijn afzonderlijke werkstukken af te bakken. De grote oven is dan meer voor het omvangrijkere werk. Toch wel grappig hoe je door middel van zo'n primitief computertje ineens weer een oven aan de praat kan krijgen die anders maar stond te verstoffen.

Telkens bedenk ik me weer dat de makers van de RasPi dit soort (divers) gebruik niet hadden voorzien. Inmiddels nadert de verkoop van de Raspi de 3 miljoen! Een waardige opvolger van de C64. Iets waar tientallen miljoenen hobbyisten rond de tachtiger jaren ook bovenop sprongen om leuke dingen mee te doen.


Trois Ballons

Afgelopen weekeinde was de tour de 3 Ballons (3 bergen) weer. Elk jaar zitten we dan tot aan het nokkie vol met fietsers die dan om 5 uur in de ochtend uit het warme bed moeten klimmen om op de pedalen te gaan staan. De Trois Ballons liggen in een schitterend natuurgebied niet ver hier vandaan, een meer dan ideaal gebied om te toeren met fiets, motor of auto.

Deze jaarlijkse koers schijnt minimaal 214 KM lang te zijn en de snelste tijd die er over gereden is was iets als 6 uur en wat minuten. De hoogste Ballon is zo'n 1300 meter! Om daar met zo'n vaart tegenop te kunnen knarren heb je wel wat training voor nodig. De recreatieve fietsers doen er tussen de 9 en 10 uur over.

Het schijnt dat de organisatie heeft geluisterd naar de kritiek van vorig jaar want men kwam redelijk tevreden terug over de verzorg plekken. Dat scheen de jaren ervoor een puinhoop geweest te zijn. De tafeltjes met drank en zo voor de deelnemers, schenen op de meest onlogische plekken te hebben gestaan. Soms waren de tafels zelfs leeg en had men niets meer te drinken. Dat is nu blijkbaar verleden tijd.

Wat die tour extra spannend maakte was dat er nog gewoon tegemoetkomend verkeer kwam aanzetten. Veel motormuizen die de berg opscheurden en auto's die de bochten om kwamen zetten als je ze niet verwachtte. Best wel link zo. Misschien kunnen de organisatoren dat ook oplossen voor de volgende keer. Dan denk ik dat het aantal deelnemers zich rap gaat verdubbelen van nu 5000 deelnemers naar meer dan 10K, en dat kan makkelijk.

Bij terugkomst stond er een BBQ op onze gasten te wachten en werd het weer ouderwets gezellig. Al snel vlogen de heldenfeiten links en rechts over de tafel en zaten mensen met een glas wijn of bier in de hand nog even na te genieten van tour in de ondergaande zon op het terras. Mooi mazzel met dit weer, een kadootje.