Verhuizen

Dinsdag. De verhuizing is in gang gezet. Een en ander loopt redelijk gladjes. De makelaar is net langsgeweest en we hebben de laatste details met hem besproken. De overdracht van het huis staat nu weinig in de weg.
Vrijdagmiddag wordt er w.s. geladen. Schrik je toch wel van hoeveel zooi je zo in 22 jaar in je huis propt. Een tweede vuistregel is bedacht. Bij twijfel weggooien. Zo van: ga ik dit nog wel gebruiken? Of vind ik dit zinvol om mee te nemen? Bij dat soort vragen hop de afvalbak in. En dan nog sta je er versteld van wat er allemaal die vrachtwagen in moet.

Woensdag, donderdag. Meer inpakken, kiezen, keuzes maken. Dit is zwaar. Vorige week stond het huis op stelten in MSP, nu het huis in NL totaal overhoop. Geleidelijk aan druppelt alles naar de begane vloer. De voor ons loeizware dingen laten we staan voor de verhuizers: jonge mannen in de kracht van hun leven. Zouden we dit door een verhuis firma hebben laten doen vroegen we ons af, zouden we dan beter af geweest zijn? Laten we het daar maar na afloop over hebben. Zelf verhuizen is uiteraard veel goeiekoper, daar tegenover staat dat je niet afhankelijk bent van de agenda van een ander. Afijn, over een paar weken zijn we én een ervaring rijker én dodelijk vermoeid.

Vrijdag 12 uur. Samen met JanJoost haal ik de vrachtwagen op. Oei, die is toch iets kleiner dan we hadden ingeschat. Gaat alle zooi er wel in?
Uiteraard zijn we nog niet klaar met pakken en om de vrachtwagen onbeheerd op straat te laten staan met een deel van de huisraad erin vinden we maar niks. We besluiten met zijn allen om dan maar op zaterdag morgen te gaan laden en dan ook de laatste zaken in te pakken en te laden.
Zo rond 3 uur staan Ruud en Myra voor de deur, we trekken een fles Los Vascos open, een fatsoenlijke kurkentrekker is uiteraard niet meer te vinden. Hop een vervroegd apéro, we praten wat na over de afscheidsreceptie van Fannie bij haar bedrijf. Uiteraard komt dan ter sprake wat Fannie in LDF van plan is te gaan doen. Eerst maar eens wennen zegt ze, daarna zien we wel.
Tijdens de apéro, zul je altijd zien, is de puf om door te gaan verdwenen en besluiten dat we de rest van de dag vrijaf hebben verdiend. Op naar de stad om nog wat laatste dingen te kopen EN de espresso machine. Van haar collega's heeft ze een flinke aanbetaling gekregen voor een machine.
In de winkel glimmen de koffiezet apparaten je tegemoet. Met wie we het er ook over gehad hebben. iedereen is tevreden over (zijn model van) Jura. Der Hansel die hier elk jaar logeert en beroepsmatig dit soort apparaten repareert adviseerde ook al een Jura. Dus het zal een Jura worden, toch? Afijn, de gebruikseisen / wensen en maximum bedrag zijn duidelijk. Via het interwebz hebben we een daarbij passend model gevonden: C60. In de winkel waren we daarom snel klaar. Toch nog even laten uitpakken om te kijken of alles aanwezig was en na een stijf halfuur lopen we de winkel uit met de doos tussen ons in. Geen licht dingetje. Dan komen we een ouder echtpaar tegen: "Goede keuze, daar gaan jullie lang plezier van hebben".
We schuifelen door naar het Thais restaurant waar we met Ruud en Myra hebben afgesproken. Reservering? Neuh, dat niet, maar we zijn met zijn vieren. Na 10 minuten hebben we een tafeltje gescoord. Ruud en Myra zijn nog in geen velden of wegen te bekennen. Na een stijf half uur komen die ook aanslenteren en zitten we achter de dampende schotels. Toch een beetje melancholische sfeer heerst er aan tafel, afscheid van vrienden is altijd kudt.
Laat in de avond eindelijk weer thuis, wat een dag! Onze laatste nacht in een kaal en hol klinkend huis.

Zaterdag 10 uur kwam de verhuisploeg opdraven. Zoals voorzien werd het toch nog passen en meten. Fannie's auto werd ook stampens volgepropt, deuren niet openen anders rolt het eruit, zeg ik nog. De vrachtwagen is nog niet weg of de buurtjes komen aangelopen om afscheid te nemen. We doen nog een bakkie. Dan nog de laatste dingetjes die nergens meer in pastten apart zetten. Niet vergeten daar afspraken over te maken.

Rond 1700 stappen we eindelijk in de auto en geven gas, op naar LDF. De A2 zit dicht wordt er doorgebeld jullie kunnen beter via Venlo rijden. Zo gezegd zo gedaan, de route door DLD is erg prettig. Tot op de aansluiting naar Metz, dan wordt het een heel stuk over twee baans, nog even in LU getankt (1.09 / l) en gassen. Wat een gemak zo'n cruise control.
Net na Metz halen we de vrachtwagen in, met blérend getoeter rijden we ze voorbij.
Zo tegen 12-ven is iedereen binnen, doen nog een glas, we gaan de volgende morgen uitpakken.

Zondag. Uitpakken gaat altijd sneller dan inpakken. Alle dingen in het huis laten absorberen is iets heel anders. Meubels als eerste op hun plaats, dan de dozen in de grange en de zakken met kleren in het nieuwe boudoir. Wat een puinhoop. We kijken elkaar aan en besluiten ter plekke dat als we Le Mouton ooit gaan verkopen we daar de hele inboedel bij doen. Een heel huishouden in een bestaande schuiven is geen sinecure. De komende weken zal dat puzzelen worden, verder uitsorteren van wat alsnog naar de vide grenier gaat en dozen voor déchètterie. Bij nader inzien... :=)

Overigens is de espresso machine een succes. De cappuccino met een stevige schuimlaag, een verrijking voor onze smaakpapillen....

LMQR 9

Ah! Even een momentje om iets aan het bloggen te doen. Dat schiet er het laatste half jaar behoorlijk bij in. Kan mooi want vandaag zit ik ff in de ziektewet. Gisteren kukelde ik namelijk onderuit bij het maaien en kwam met een rib tegen iets hards aan. Bewegen gaat me even niet zo makkelijk af nu.

IDC - CDI

Afgelopen week was ik in NL. Niet alleen om even de Caddy vol te pakken met spulletjes om te verhuizen, maar ook om de afscheidsreceptie van Fannie bij haar bedrijf bij te wonen. Daar krijgen we allebei nog steeds warme gevoelens van. Wat een hartelijkheid en warmte straalde er vanuit haar collega's. Via de organisatrice Romana had ik overelgd over een kado voor Fannie. Na wat probeersels, leek het me leuk om een beginnetje voor een expresso machine te vragen. Daar heeft mijn schatje als koffie addict het al heel lang over. Dat beginnetje is er gekomen, een mooi beginnetje. Verder veel cadeautjes en frutseltjes, een stapel boeken voor de donkere avonden. Het pronkstuk was wel een enorm dik boek met foto's, brieven, herinneringen en heel veel mailtjes van haar ex studenten. Ze hadden zelfs haar sollicitatiebrief uit 1992 nog te pakken gekregen! Van dat alles gaan we da'lijk op ons balkonnetje nog eens nagenieten. Twee-en-twintig jaar heeft mijn schatje daar in Wageningen en de rest van de wereld geploetert. Dan maak je wat mee en krijg je veel (oud) collega's. Haar functionele baas had op een wereldkaart aangegeven waar ze samen missies hebben gedaan. Sta je toch wel ff van te kijken, kris kras over de aardbol! Op het internet heb je zoiets ook. Kun je invullen in welke landen je bent geweest. Hebben we een paar jaar geleden eens zitten invullen. Nou, Fannie behoort tot de top 5 van meest bereisde personen, als je die site moet geloven, ruim 75% van alle landen heeft ze bezocht.

Wéér een hoofdstuk dat afgesloten kan worden in haar rijke leven. Dat klinkt een beetje triest, maar ze stapt zo meteen op de volgende wagon richting het Franse avontuur.

Had ik het laatst over met iemand die weer in NL is gaan wonen. Wat namelijk naar boven kwame is dat naarmate je ouder wordt en een beetje gebrekkig, je de aangeleerde taal schijnt te vergeten. Oudere mensen, veelal 80 plussers gaan dan weer terug naar NL want die moerstaal blijft in je genen zitten. Ook natuurlijk om in de buurt van hun familie te zijn. Al beseffen zij dat het allemaal een stuk minder florisant geworden is in die oude van dagen huizen. Ga je terug na meer dan 20 of 30 jaar in het buitenland gewoond te hebben dan zal je denk ik een schok te wachten staan. Nu al verstaan wij niet meer wat men op straat zoal tegen elkaar zegt, zogenaamde straat taal staat er in de krant. De populatie in de steden is erg aan het veranderen en onlangs hoorde ik een repatriant tegen me zeggen dat ie zich in zijn "eigen land" niet meer veilig voelde op straat. Daarna kwam het obligatie "vroegah, toen...". Nee, vroeger was alles ook niet beter of slechter, gewoon anders. Men loste bepaalde dingen anders op en werden anders gedaan. Wat die man vooral op viel was het gehaaste van iedereen en dat ie met zijn eigen zoon een afspraak in de agenda moest maken. Dertig jaar was de man weggeweest en sprak Nederlands met een zwaar Frans accent, wat mag je anders verwachten. Hij miste natuurlijk een heel aantal dingen, vooral de warmte, maar aan het spookbeeld dat de verplegenden om je heen je niet meer zouden verstaan en jij hen niet, daaraan was ie dan toch maar mooi ontsnapt. Sommigen van die oudjes  vertelde hij, verkommerden in de Franse maisons de retraite. (klinkt toch mooier dan: oude van dagenhuis) Dat kwam omdat ze in isolement raakten, voornamelijk vanwege de taal. Op mijn voorzichtige vraag of je dat dan niet een beetje aan jezelf te danken had juist omdat je je terugtrok en daarmee de taal verleerde kwam het: "Jongeman al die oudjes trekken zich terug en willen eigenlijk alleen maar met rust gelaten worden". Juist ja, jongeman ;=) In dat teruggetrokken raken, daar zit 'm wel een beetje de kneep. Volgens veel deskundigen is het prettig oud  worden vooral zaak van actief blijven en contacten blijven zoeken.

LOL. Aktief blijven is namelijk niet zo'n problem in Le Mouton Qui Rit. Elke dag kamers schoonmaken, klusjes in en om het huis, beesten verzorgen, beetje kwekken met deze en gene... Contacten zoeken zit bij het werk in onze B&B ingebakken. Daar leert ze meteen meer frans van bij. Uiteraard hebben we veel Frans talige gasten. Dat wel goedkomen.
In de winter is het koud natuurlijk, dan wordt het een opgaaf om aktief te blijven. Want wat is heerlijker dan om met een boek voor de loeiende openhaard te gaan zitten en met je schatje te kwekken, af en toe een flimpie pikken... In huis kan er dan nog altijd iets geklust worden, met klei rotzooien, of natuurlijk een kamer schoonmaken. Niet te vergeten de as emmer te legen, beesten verzorgen, hout aan te slepen. Met dat laatste ben je de hele dag een beetje bezig, maar dat brengt je weer in beweging. Ook dat hout hakken en halen gaat deels ge-raspified worden, reken maar van yes. Al ware het maar van een soort van electrisch karretje te bouwen om het zware sleepwerk te verlichten.

Kleien

Via Pauline kwam ik met Marcel in contact, die woont nu twee jaar hier in de buurt en voelt zich als een vis in het water. Marcel is een verzamel fanaat van voornamelijk Britse autos - zegt ie van zich zelf. Bovenal een bon vivant, zie ik dan weer. Hij geniet overduidelijk met volle teugen van zijn retraite. Wat ik dan leuk vind aan dit contact is dat Marcel ook een amateur pottenbakker is. Ik hoop dat dit iets moois gaat worden samen dingen doen werkt altijd stimulerend. Via Pauline hoorde hij dat ik een oventje te koop had, was wel niet zo maar ach. Marcel had daar hevige belangstelling voor. Die heb ik aan hem doorverkocht, weer iemand helemaal gelukkig. Daar zal ie nog wel een beetje instructie voor nodig hebben want deze oven heeft wel een gebruiksaanwijzing. Niks geen automaat, hier is het nog het edele handwerk en weten van stook curves. Daar gaan we wel uit komen. Intussen zijn we uitgenodigd om bij hem het midzomerfesst te komen vieren. Wat we natuurlijk gaan doen. Dus over contacten gesproken. Ook Pauline is overigens een cra bea. Dat gaat nog wat worden zo'n groepje kenissen die allemaal iets met creatiefs hebben.

Trap

In het kader van fase 3 van het deel project "buitenplan" is er weer een aktie afgestreept: oprit en opgang atelier. Fase 3 valt voornamelijk onder de noemer: uitbreiding, verfraaiing en afwerking.

trap naar atelier

Frank (de aannemer) heeft namelijk de trap naar het atelier afgemaakt en de oprit een opknapbeurt gegeven. Ik moet zeggen het is prachtig geworden. De samenwerking met Frank bevalt uitstekend. Je hoeft hem slechts een schetsje te laten zien, dat even toe te lichten en hij gaat. Komt ie tussendoor nog even kortsluiten of dat de bedoeling was en het komt allemaal voor elkaar. Nu nog even met de hogedrukspuit de muurtjes schoonmaken en wellicht even met de kwast het ijzerwerk aantippen. Een dezer dagen de voorweide afsluiten voor de schapen, want die kakken nu de oprit mooi bruin, dat is niet echt de bedoeling. Daarmee is er weer een stapje gedaan in het project LMQR. Ieder jaar doen we zo een stukje van het "buitenplan", komt het uiteindelijk allemaal voor elkaar. Iets langzamer dan wellicht mogelijk zou zijn, maar toch. Volgende aktie: poort-open-automaat en bomen. Fruitbomen, sierbomen of wat al niet, langs het lange buitenhek.

SolarFarm

De SolarFarm zit het zwembad nu tussen de 25 en 30 graden te houden. Dat loopt als een tierelier. De op school geleerde chemie komt hiet weer mooi van pas. Als badmeeester moet je namelijk regelmatig de zuurgraad testen en doe je er een al of niet Ph verhogend of verlagend poedertje in. Ook dat verhaal wil ik gaan Raspify-en. Zoiets als een doseer automaat.
Op aanraden van de Badmuts gebruik ik nu een ander goedje om het water algen en bacterievrij te houden: Ca-hypochloride. Een stuk effectiever dan wat ik eerder gebruikte. Hij verkoopt het niet eens veel duurder dan via het internet, dan gun ik de Badmuts die paar extra euries uiteraard. Want meteen in huis.
Volgende opdracht wordt om uit te vlooien wat zo de beste pompsnelheid is. Hierbij moet je ook rekening houden met het verversen en filteren van het water. Dus geldt niet alleen de optimale doorstroomsnelheid van het water door de warmtewisselaar wat eigenlijk het uitgangspunt was. Was even uit het oog verloren, vertroebelt als ik was over de fantastische mogelijkheden van het pomp regelen. Noem het maar voortschreidend inzicht.

Bovenstaand schema is het nieuwste pootje aan de solarfarm. Natuurlijk meteen proberend hoe de voeding via de UPS te krijgen. Wim kwam met een lumineus idee en bouwde de vrijgekomen netwerkkabel om tot voedingkabel. Een verlengkabeltje van 25 meter zeg maar. Daarmee introduceerde we meteen een nieuwe storingskans in. En jawel, Murphy trad op. Bleek toch dat het spanningsverlies over die kabel te groot was voor de Raspi en kregen we rare meetgegevens. Voeding dichterbij gebracht, dan maar even niet op de UPS en een deel van het probleem was verholpen. Oh ja, ware het niet dat er nog een venijnigheidje in de contraptie zit.

In de bovenstaande grafiek zie je twee periodes van vlakke strepen. Storing! Paniek dus, want bij uitblijven van de besturing barsten de slangen, vooral bij deze temperaturen, al na een paar minuten. Na testen en uitproberen bleek dat het besturingsprogramma op de Raspi het dan nog steeds doet maar dat er geen netwerkverbinding is. Er worden geen gegevens naar de centrale schijf geschreven waardoor die vlakke lijn zichtbaar wordt. Het verschijnsel treedt elke dag wel een keer op. "Eliminate the most improbable causes and what rest is the likely solution dear Watson" detective werk dus. Van mede hobbyisten krijg ik allerlei dingen aangereikt om uit te proberen, voornamelijk om dingen te vervangen.
Zelf zie ik het vooraleerst zitten met het aanpassen van de software en ben begonnen de foutafhandeling (wat te doen bij die of deze storing) robuuster te maken. Als mijn schatje dan opmerkt "je kunt daar eindeloos aan blijven pielen hè?" grijns ik slechts. Je brein blijft wel lekker actief, ook nog.