Laatste loodjes

Dat niet alles van een leien dakje liep de laatste paar weken kun je wel merken aan het aantal gepubliceerde blogs.

Een van die dingen die nu al voor een vierde keer gedaan zijn is het afwerken met cement en op (waterpas) niveau brengen van het nieuwe trappetje bij de lobby. Gedoe! Op de een of andere manier wilde dat maar niet lukken. Zo stapte een gast onverwachts pardoes in het net aangebrachte cement. De waarschuwing bestierf op mijn lippen, te laat! Dan maar voor de derde keer het net niet gedroogde cement er af geschraapt en beloof je je zelf de volgende dag opnieuw te beginnen. Om moedeloos van te worden. Dit keer zou het met sneldrogend kant en klaar spul gaan, hoefde op 25 kg maar 3 liter water bij. Volgens het etiket zou het tussen de 2 en 3 uur hard zijn. Nou, de volgende ochtend was de handel toch echt niet hard en brokkelde bij mijn voorzichtig proberen het toch bij de randjes af. Waardeloos spul. Komt van de Brico, op zich zegt dat misschien niets maar ik had toch die paar euro meer moeten uitgeven bij de BigMat. Daar hebben ze door de bank genomen iets betere waren waar je in de meeste gevallen vanuit kan gaan dat het goedje werkt als aangegeven. Goedkoop is duurkoop? Cement is toch cement, wat kun je daar nu aan verklooien? Van alles dus.

Afijn, deze laatste keer gaf als bonus het beste resultaat; übung macht den Meister ;=) Na vier dagen was de zaak droog genoeg om de tegels erop te plakken. Met het restant lijm van de douche van kamer 5 lukte dat wonderbaarlijk goed. Nu nog een goed idee krijgen van de aanhechting met de vloer van de lobby. Wellicht een beetje kleurstof in het voegsel of gewoon puur cement, mooi glad. Betonverf was ook een idee dat gister naar boven borrelde.

Over ideeën krijgen

De laatste serie huisjes staan me, nu ze bisquit gebakken zijn, nog steeds ongeglazuurd toe te lachen. Het dilemma is: welke kleuren gaan erop en hoe. Neem een verkeerde kleur, of breng een verkeerd accent aan en al het werk is waardeloos geworden. Dillemma's!

Af en toe vertel ik onze gasten wel eens, om dat te illustreren, dat er in ieder stadium (vormgeving – drogen – bisquit bak – glazuren – glazuur bakken – afkoelen) je werkstuk op verschillende wijzen verpest zo niet vernietigd kan worden. Nog nooit had ik zoveel aarzeling iets in een glazuur te zetten. Aan de andere kant kun je ook met het kiezen van een geschikt glazuur een werkstuk verbeteren, net zo makkelijk. Je kunt vervreemding toepassen, accenten leggen, of juist door het hele stuk dezelfde glazuur te geven de gebreken die je zelf ziet juist op laten gaan in het geheel, zodat het toch weer een leuk ding voor op tafel wordt. In het minste geval kun je soms ook beter besluiten een huisje maar in de ton te mikken: het is niks, wordt niks en zal ook nooit wat worden. Aan de andere kant: niet geschoten is altijd mis. Bijna altijd laat ik daarom een in mijn ogen mislukt werkstuk toch het hele proces meelopen, al ware het maar om een nieuw glazuur uit te proberen, of een techniek te testen.

Een paar dagen geleden kwamen Yvette en Willem aanwaaien. Fannie vroeg hén maar eens om advies, kijk dan pak je natuurlijk meteen een potloodje om notities te maken. Een mooi idee werd er geopperd. Weer een stap verder, nog drie te gaan voordat de fik erin kan.

Aanwaaiers

Van de week klopten vader en zoon aan de deur, fietsers! De eerste “aanwaaiers” waarvan je weet dat er nog een heel aantal zullen volgen in dit voorseizoen. De volgende ochtend bleken de twee zich een klein beetje verrekend te hebben in hun planning om Dijon nog op tijd voor hun aansluitend vervoer te bereiken. Flexibel als een looien deur als we zijn bracht ik ze de volgende ochtend, op hun verzoek, dat wel, een stuk verder naar Port sur Saône. Iets meer dan 30km verderop. Daarmee zouden ze het net gaan redden om de volgende dag rond het middaguur in Dijon op eigen spierkracht aan te komen.

Toch wel grappig. Bij het starten van Le Mouton Qui Rit dachten we voornamelijk motorrijders aan te trekken. De omgeving was immers bij uitstek geschikt om op de brommer rond te krassen en in gezapig tempo de dorpjes en landschappen te bekijken. Het zijn uiteindelijk de fietsers geworden die ons een goede uitvalsbasis voor tochten in de omgeving blijken te vinden. Het gebied is namelijk minder heuvelachtig dan de Vogezen of de Elzas, en net voldoende geaccidenteerd om toch nog een klein beetje sportief te kunnen rijden.

De mannen van IRAP veegden elke avond zo'n beetje ruim honderd km over de lokale wegen na hun werktijd. Om de gedachten weer op een rijtje te krijgen vertelden ze, want die sessies in het hospitaal waren nogal intensief.

De paasdagen hadden we vier gezinnen hier, waarvan de heren de omgeving af wilden fietsen. Die bekende rit “les Trois Ballons” zijn voor de beetje gevorderde fietser een geliefd doel om te rijden. De hoogste berg is 1200 meter. De dames gingen wandelen en shoppen. Om het af te toppen reden de heren een deel van de weg terug naar huis op de fiets. Ze zouden 80 KM verderop opgepikt worden door de volgwagens. Kijk, dat is een mooie manier om je paasweekeinde te besluiten. Alleen jammer dat het een beetje miezerde vanochtend. De volgende grotere groep is dan voor de Trois Ballons rit op 14 juni. Tussendoor verwachten we dan fietsers die van NL of BE richting Compostella, Barcelona of Milaan gaan fietsen. Dat is een tocht van rond de 1700 km en beschreven in het boekske van Benjaminse. Bij toeval ligt ons B&B precies op de oostelijke route. Sommige fietsers doen die barre tocht helemaal alleen, anderen doen hem in ploegjes en af en toe in etappes: ieder jaar een stuk.

Sinds vorig jaar hebben we ons aangemeld als depot voor fietsers van de firma Soetens. Via hen kunnen de fietsen hier gebracht of gehaald worden incluis de bagage. Dat leek ons een goede aanvulling op ons service pakket. Zo kun je bijvoorbeeld hierheen treinen en vanuit le Mouton de tocht voortzetten. Een stuk verderop, bijv. in Cluny, Gerona of eerder, wordt de fiets dan weer opgehaald. Commentaren die ik op het net las zijn positief over de dienstverlening van Soetens.

Ondertussen

Stukje bij beetje raakt het terrein weer aan de kant. De graafwerkzaamheden van de herfst hebben nogal wat sporen achter gelaten. Palen met klonten cement eraan, heuveltjes overgebleven grond, dingen die door de gravert her en der zijn blijven liggen... Bij de laatste storm is het dakje van het pomphuisje beschadigd geraakt, stukken dakpan liggen helemaal tot in de wei. Kortom, de grote schoonmaak gaat verder. Het zwembad is ineens groen geworden door het warme weer van de laatste weken, ook daar maar weer mee aan de gang om met mei de handel op de solar farm aan te kunnen gaan sluiten. Bij toeval liep ik in de hypermarché de Badmuts tegen het lijf. Meteen maar om een offerte gevraagd voor een UV lamp voor het bad en een regelbare motor. Nu schijnt hij het nogal druk te hebben, naar eigen zeggen, maar volgende week zou ie ff langskomen. Dat zal wel een paar keer bellen kosten voordat dat werkelijkheid is geworden.

Wel zijn bijna alle onderdelen voor aanvullende projecten met de Raspi computertjes binnen. Het wachten is nog op de 300m klos netwerkkabel en stekers. Dan kunnen weer dingen aan elkaar geknoopt worden. Iets wat zeker een hinder is geworden, is dat we de deurbel niet horen als we boven aan de gang zijn. Nu kun je die bel verplaatsen naar waar de CV kachel staat, en dat gaat ook gebeuren, maar dan nog hoor je in het atelier niks. Dus waarom niet iets met de raspi's doen die door het hele huis (gaan) hangen. Er is een soort (zenuw)netwerk aan het ontstaan waaraan beveiligingscamera's, bewegingssensoren, zelfs een weegschaal (voor het verbruikte hout), temperatuuropnemers, allerlei andere soorten alarmen, een camera om de schapies op afstand in de gaten te kunnen houden en ga zo maar door. Op dit moment sturen we met twee Raspi's de CV kachel en de solar farm er mee aan. Binnenkort komt er bij het pomphuisje nog een nieuwe sterkere WiFi zender incluis uiteraard een raspi voor het weer station met camera om de schapen te observeren. Er zijn nog zoveel andere dingen die gemeten en geregistreerd kunnen worden... Tuurlijk, er zit hier voornamelijk (heel veel) puur hobbyisme bij. Je doet dit soort dingen gewoon omdat het kan. Aan de andere kant is het toch prettig voor de gasten die aanbellen dat er iemand bij de deur staat om ze om ze te verwelkomen, en niet dat ze eerst met hun mobieltje moeten bellen om Le Mouton in te kunnen. Dat geeft geen goede indruk.

Op zich is dat ook nog weer een idee, met je telefoon naar binnen kunnen ;=) De lijst met projectjes wordt steeds langer. Geloof het of niet, maar het is echt geen rocket science om die dingen te programmeren of aan elkaar te knopen. Immers, de Raspi's zijn juist ontworpen om jonge mensen die totaal geen ervaring hebben op dat gebied geïnteresseerd te krijgen voor deze tak van techniek. Natuurlijk helpt het enorm als je handig bent met je vingers, of redelijke ervaring hebt met programmeren. Volgens de mensen van de Raspberry Pi Foundation is dat echter helemaal niet nodig om toch leuke dingen te kunnen doen. Het blijft natuurlijk electronica en je moet geen gekke dingen doen. Maar met een beitel moet je ook geen spijkers uit het hout proberen te wurmen, dan gaat ie ook stuk. En nou ja, als je liever borduurt of een boek leest en techniek is helemaal je ding niet, dan zul je aan een Raspi ook geen lol beleven, simpel zat.