Heup
In April van dat jaar de eerste operatie: heup. De operatie zelf ging als een tiereliier. Daarna waren er wat complicaties zodat men besloot om de revalidatie ff te stoppen en het verblijf in het ziekenhuis Saint Martin met een week te verlengen. Daarna herstelde zich alles zo goed en snel dat we moed vatten voor de volgende étappe. Afijn lees over die eerste operatie de eerdere blogs maar en sla dat over die voedselvergiftiging maar over.Knie
Door de chirurg op het spoor gezet van een operatiesparende behandeling, dachten we die te hebben gevonden in stamcel therapie, suggestie van de dokter dus. Resultaat: de rechterknie voelt weer aan als nieuw. De andere werd onder narcose eerst schoon gekrabt om de stamcellen een goede kans te geven. Die kant ging toch wat moeiijker om met de stamcelletjes bleek achteraf. Want zonder weefsel om zich aan te hechten, wat moesten die vriendjes dan voor je doen? Nee stamcel therapie is geen wondermiddel en je moet er op tijd bij zijn wil het nog effect hebben, bleek. Na dit avontuur in Genoa Italia namen we het besluit om daar alsnog een stuk titanium in te laten zetten. Na een beetje druk op de chrirug ging hij akkoord want die zag ook wel dat het erg snel bergafwaarts ging met knie twee. Zonder stok werd lopen al redelijk snel geen uitje. Uiteindelijk was het dagelijks verkeer niet meer dan tussen je fauteuil en de slaapkamer. Geen goede zaak, dus planninkje gemaakt en sinds januari 2018 ben ik de trotse bezitter van een setje titanium knie onderdelen.Post-operatoire bijverschijnselen? Heftig. Sommigen ervan hadden voorkomen of op zijn minst opgevangen kunnen worden door open te zijn over de narcose. Bijvoorbeeld, al het personeel weet dat je dagenlang kotsmisselijk blijft. Het gevoel dat je hebt lijkt op een stijve plak voedsel die aan je maagwand kleeft en maar niet je darmkanaal in wil glijden. Dat is vrij hinderlijk en maakt eten tot een sequentie van braaknijgingen, toch blijft je lijf om hap vragen, maar je krijgt geen stukje door je keelgat. Moet je net hebben met een smulpaap als ik. Resultaat: -2 kilo in een week. Volgens mijn schatje moet je dat niet willen, afvallen tijdens het herstel van een operatie. Afijn, tien dagen omtobben: twee keer per dag 10 minuten fysio: door de gang lopen een trapje op, trapje af. Mijn hoop zette ik op de volgende etappe: Centre de ré-éducation in Bourbonne-les-Bains. Een onooglijk klein stadje op het platteland van de Haut-Marne – Champagne, maar wel met een heus casino en warm waterbronnen. In de tijd van de Zonnekoning leefde een van diens maitraisses hier in een kasteeltje. Het stadje heeft nog steeds een zekere uitstraling volgens mijn schatje. Ook het ziekenhuisgebouw stamt uit die tijd wordt verteld, dat zie je ook wel aan de stijl. Een solide gebouw dat door de tijd tig-keer verbouwd moet zijn geweest geworden.
Bourbonne Les Bains
Die gezondheidszorg in La Douce France is zo gek nog niet. Als inwoner van LDF heb je allerlei rechten waarop je aanspraken kunt maken. Oh ja, als je er tenminste achter kunt komen welke. Want voorlichting alom, maar niemand vertelt je wat. Dit keer viel ik echter in de prijzen. Tien dagen in de clinique Saint Martin en daarna naar een revalidatie centrum annex heel veel andere functies. OK, niemand zegt erbij dat het minimaal verblijf 3 weken is. Anders had ik me eerst een paar keer achter de oren gekrabt vòòr we daar heengetogen waren. Te lang van huis af met een schatje die niet alles meer kan doen is niet handig. Maar ziet! Buren sprongen ineens in de bres, Louise regelde extra huishoudelijke hulp van de ADMR, Patrice komt regelmatig de houtvoorraad aanvullen, onze reguliere HH hulp komt ook een paar keer extra kijken, en de door Frank aangepaste houthaal karretjes functioneren binnen de V 0.1 parameters. Als kers op de taart hangt er sinds kort een alarmknop om mijn schatjes nek. In geval van nood kan ze daarop timmeren en wordt er alarm geslagen. Het is natuurlijk lastig dat te doen als je buiten westen onder aan de trap ligt. Dus is er nu een soort van bel afspraak om op gezette tijden met Patrice te bellen. De ADMR hulp (dienst specifiek voor dit soort situaties) komt vier weken twee keer per dag en tussendoor lopen andere buren en kennisen even langs. Nee niet 100% waterdicht maar het geeft een redelijk veiligheidsgevoel voor het thuisfront tijdens mijn afwezigheid.Dus, op naar Bourbonne Les Bains! Na een tochtje van een uur per ambulance door een volgelopen en overstroomd gebied arrivage in BbLB. Meteen na binnenkomst zag je al dat het in orde was. Alles netjes in de verf, geen dingen die er maar bij hingen. Ik werd meteen door de mangel gehaald. Met nieuw verband en wat spuiten later lag ik in een meest comfortabel bed. Verzuchting van genot! Helaas was dat van korte duur want het was een speciaal bed bestemd voor doorligpatienten, geen wonder! Afijn de volgende dag krijg ik een andere matras, nog niet helemaal je-dat maar er is hulp onderweg.
Het eten is een verademing, na drie dagen begon ik zowaar weer iets eetbaar te vinden. Nee, niet, zoals mijn hooggespannen verwachtingen na de verhalen van onze vriend Albert over zijn revalidatie centrum in het zuiden waren, maar niettemin een verschil van dag en nacht. Alleen de wijn ontbreekt (kan op verzoek, maar ja dan heb je natuurlijk uiteindelijk een glas rood alcoholisch azijnachtig water uit een na drie dagen openstaande fles en dat is ook weer niet de bedoeling). De fysio wordt hier vanzelsprekend geheel anders aangepakt, drie x per dag een uur. Stond ik mijn eerste dag toch ff met laaghangende kaken te kijken naar patienten die het einde van hun verblijf hier bereikt hebben. Dan teken je blind ter plekke voor alles wat ze onder je pen leggen. Tuurlijk het wordt hard werken en na een paar dagen weet ik dat het laatste druppeltje zweet nog niet gevallen is. Om het maar nog niet te hebben over de pijnscheuten die door je lijf heen denderen als het een en ander gebogen moet worden. Met een dergelijk vooruitzicht doe je dat met veel hoop en die ongemakken neem je voor lief. OK, ok ik weet ook wel dat die titanium knie geen wonder op wielen is en dat je altijd een beetje moet bijven oppassen. Nog een paar weekjes doorbijten en het ergste is achter de rug.
Het eten is hier beter dan in menig hospitaal, traditioneel Frans uiteraard en de koffie is verassend genoeg prima te doen. Mijn tafeldames zijn aan het ontdooien en beginnen een beetje met me te praten. Vaak vraagt de een aan de ander wat ik zeg. Blijkbaar praat ik te zacht en is haar gehoor niet helemaal je dat. Uiteraard is het voornamelijk mijn ‘jolie accent’ (grappig accent) wat me onmiddelijk na nog geen lettergreep weggeeft als buutenlaander. Ondertussen keuvelen we er een beetje op los en leer je dat het ziekenhuis in Langres net als Vesoul, ook niet een plek is waar je graag verblijft. Nou ja overal moet natuurlijk bezuinigd worden, dat is duidelijk. Dat je dan toch maar even drie weken fysio krijgt is natuurlijk fantastisch.
WiFi
Wifi is ook hier weer de grote afwezige. Al twee weken zonder internet, gewoon onhandig omdat de dingen die je wilt opzoeken nu ff niet via je toetsenbordje bereikbaar zijn. Zonder mankeren klinkt het: ‘Men werkt eraan’, of ‘De informaticien komt morgen’. Tuurlijk, dat mañana daar tuinde je tien jaar geleden nog in. Tegenwoordig laat ik een zo vals mogelijke grijns zien: “Dat geloof je toch zelf niet, of wel dan?”Omdat men zegt dat er af en toe wel iemand internet toegang heeft, zal het wel weer iets infrastructureels zijn. Dit soort dingen zijn altijd als een tandem opgezet: een Access Point en een autorisatieserver. Die vraagt via een web pagina om je password en zo en geeft daarna toegang tot het internet. Dit lijkt volgens mij vreselijk veel op een gevalletje time-out door een te zwak signaal. Gekscherend zeg ik bij de balie nog: ‘laat die informaticien maar op mijn kantoor langskomen op kamer 010.’ De mensen aan de balie trokken vervolgens een gezicht van “het zal wel” en dan weet je dat er nu niet en nooit niet iets aan gedaan gaat worden. Afijn volgend weekend mag ik overdag naar huis en dan neem ik wat tooltjes mee om in te beuken op het netwerk. Weken de tijd om het een en ander uit te vogelen.
Dagje Bourbonne
Rond 0500 begint er leven te komen in de brouwerij. De lichten op de gang blitzen aan en zo rond dat uur steekt een verpleegster een hoofd door een kier om te kijken of je de nacht overleefd hebt, wenst je vervolgens een goede dag toe en je bent weer klaarwakker.0600 temperatuur meting en een kwartiertje later bloeddruk en of bloedafname.
Tegen zevenen komt de volgende je onderbenen wassen en de steunkousen aansjorren. Die van vanochtend was een potige dame, want zeg nu zelf, zo’n kous over een heftig opgezet been trekken is geen kattenpis. Hup, die kous zat er dan ook zomaar weer om. Nog een drukverband erover en de zaak mag weer een dag lang je been afknellen. Tegen de avond is de pijn dan nauwelijks meer te harden en pluk ik zelf de troep maar van mijn been af, wat een genot om dan ff onderuit te zakken, benen omhoog en je zegeningen te tellen.
Na die kousen ellende moet je haast maken met toilet want stipt 0730 komen de dames langs om je naar de eetzaal te bonjouren, als je al niet onderweg bent. Dat ontbijt is typisch Frans. Een halve liter koffie in een kom met soeplepel – gein geintje - met een plens melk naar wens en een klont suiker. Vervolgens smeer je een reep stokbrood met boter en een op een gelei lijkende mierenzoete brei uit een kuipje waarop gedrukt staat wat het is en soppen maar! Een aanvullend ontbijt met een handje pillen en poeders tegen van alles en nog wat topt het geheel netjes af.
Dan rap tanden uitmesten, want 0845 wordt je verwacht op ergotherapie. Rondje ziekenhuisgangen als nul test zeg maar, eerst eens kijken hoever je komt. Dat was niet ver. Loop je in de gang achter een processie van loopstokken aan waar tussen mensen in diverse staten van ontreddering zich omhoog proberen te houden. Sommigen staat de onwekerheid in de ogen te lezen om maar niet te vallen. Anderen lopen je in kwiek tempo voorbij, soms zonder stokken zelfs. De fysio’s doen er alles aan om je te behoeden voor misstappen, geven hints en tips hoe je je voet het beste kan neerzetten en als halverwege de duizeligheid toeslaat staat er opeens een stoel voor je klaar. Op de terugweg leun je nog ff tegen de muur om het draaierig worden te verdrijven en hop. De eerste ronde is volbracht. Gesprekje met de ergonoom wie, wat, thuis doet en wat je zoal uitspookt. Om vast te stellen hoe aktief je bent. Of je nog aan sport doet etc. Terwijl ik dat zit op te lepelen bedenk ik me dat mijn schatje en ik best wel bezig zijn de hele dag. Dat zat eigenlijk wel goed kwam de opmerking. Daarna de speelzaal maar in. Plankje drukken, balletje met je voeten in een gat in een platte bak krijgen, klimrek opklimmen (nu nog ff iets te veel gevraagd), doolhofje lopen, over dingen heen stappen en overeind proberen te blijven op een plateau dat kardanisch opgehangen is om je evenwicht opnieuw te trainen. Want je weet dat er aan je gesleuteld is, toch is je brein daar niet helemaal van overtuigd en probeert de oude truukjes op je uit. Kijk dat wil het nieuwe gewricht helemaal niet en protesteert, of je been doet gewoon anders dan je denkt wat er gebeurd. Je ziet het gebeuren en je doet er niets tegen. Er zit niks anders op dan je lichaam weer opnieuw te leren lopen.
Zo rond 1030 wordt je opgewacht in een gymnastiekzaaltje waar ze opnieuw naar je lopen kijken. Allerlei apparaten staan er om je kniebanden en -pezen te versterken. Ook nog even te hoog gegrepen de eerste week. Met grote ogen keek ik naar de grote voorraad bons bons. Een kast vol chocolade! Nee, dat was voor eigen gebruik werd me verzekerd, we poetsen onze tanden altijd heel goed erna. Niet om mensen om te kopen en het niet opgeven van oefeningen te doen? Hoe kon ik dat nu zeggen riepen ze met een brede grijns in koor uit!
Daarna kun je nog net even naar je kamer, je opknappen en dan 1145 is het tijd voor het midi. Voorafje, plat du jour, kaas of zo als tussendoor en daarna zoetigheid. Als je lang genoeg blijft zitten scoor je ook nog koffie. De soep die ze soms aanbieden staat gelijk aan een onbestemd bruinig vocht met wat korreligs erin en het geheel smaakt voornamelijk naar zeep. Beter om dat maar niet uit te lepelen. Afijn, mijn lief neemt meestal nog wat fruit mee. Gemiddeld is hier alles prima te eten, op de soep na dan. OK, doet je af en toe best wel verlangen naar een fikse aan gort gehakte Duitse biefstuk voorzien van een krokant korstje, een flinke berg Belgische frieten voorafgegaan door een cèsar salade van mijn schatje… Afgetopt met kaasjes en stukje rijp fruit. Dat alles besprenkelt met een of twee glasjes dieprode stevige Morgon. Zou het helemaal afmaken, waarom niet?
Nog ruim tijd voor een kleine siësta en even voor 1500 staat er weer iemand op je deur te krassen voor de laatste ronde bij de kinéthesist of kortweg kiné. De echte fysio hier. Opnieuw aandacht voor de verschillende spieren van de knie en aanspannen van de spiertjes. Hier wordt meer naar het gewricht van je benen gekeken. Er is, al is het subtiel, best wel verschil te merken in de afzonderlijke sessies. Gisteren hoorde ik voor het eerst wat de kriteria zijn voor ontslag uit het revalidatie centrum: knie minimaal 90 graden kunnen buigen. Het overige zal me ook wel duideijk worden gemaakt een dezer dagen. Een uurtje verder race ik in mijn karretje weer richting kamer en kan weer even de oogjes sluiten.
Rond 1700 is er een rondje ijs voor op de knie, water en andere huishoudelijke zaken.
Om tegen 1830 weer aan tafel te zitten voor een lichtere versie van het midi. Geen koffie dit keer, wel weer pillen.
Rond 1900 is de eerste avond controle, worden je ondersteunende kousen weer afgestroopt en een nieuwe kan water klaargezet, nieuwe zak ijs.
Na 2100 krijg je de laatste pijnstillers en een spuit tegen bloedklonters waarmee je de nacht uitzingt. Nog even een nieuwe kan water als nodig, drinken schijnt erg belangrijk te zijn om dan richting 2300 de luiken sluiten. Rond middernacht piept iemand nog even om de hoek of je nog leeft en dan is het definitief bonne nuit.
Je bent er maar druk mee. Die heup stelde vergeleken hiermee eigenlijk niets voor. Nu blijft de pijn maar zeurend aanwezig. Alle banden en spieren in dat gewricht hebben een extra speciale opdonder gehad en het linkerbeen lijkt zeker twee maal zo dik als de rechter. Over het hele been zit een fikse bloeduitstorting waardoor alles zo hard als steen is geworden. Daardoor kan de knie ook niet meer buigen. Volgens de fysio zit er erg veel vocht in het gewricht dat de zaak op slot houdt, dat moet eerst weg. IJs en drukverband moet daar iets aan doen, helpt nog niet echt. De pijnaanval van een paar dagen geleden werd door dat vocht en bloed veroorzaakt. Lag ik ineens als klein jochie te grienen. Wat ik dan zo goed vind van die mensen: geen arm om schouder of overdadig medelijden maar een beetje afstand nemend om me de tijd te geven het even de baas te worden. Meteen werd het programma aangepast. Geweldig, dat respect en het geduld van die mensen.
Weekje later
Na een weekje vette ijszakken tegen het nieuwe gewricht tijdens de therapie, loopoefeningen, houding correctie en mijn bijgestelde loopstokken van 35 jaar of ouder loop ik weer. De knie is na 10 dagen minder star: van 160 naar 110 graden. Ook loop ik zomaar elke dag twee rondjes door de gangen van het gebouw (dik 150 meter) en naar de eetzaal 30 meter verderop kruk ik ook al zonder racekar.Een van de kiné’s kan bijna geen details meer zien en voelt een beetje naar de dingen aan en in de rekken die nodig zijn om je gewricht in orde te krijgen. Voortdurend is hij zijn stok kwijt en iedereen helpt hem die weer terug te vinden of waarschuwt hem. Hij schuifelt een beetje door het lokaal heen en vind zijn weg perfect. Maar die gosert heeft gouden handjes! Ogenschijnlijk lijkt het alsof ‘tie een beetje aan het zoeken is rondom je knie. Dan heel zachtjes drukt ie hier en daar en na een paar minuten voel je de pijn wegebben. En een uurtje of wat wegblijven. Je weet niet wat je overkomt! Een paar momenten zonder pijn in je lijf. Daar gaat het naar toe: geen stekende pijn meer in je knie gewrichten.
Vorige week ving ik op dat patienten onder voorwaarden naar huis mochten in het weekeinde. Dus ik maar vragen naar het hoe en waarom ;=) Uiteindelijk stond de chirurg in mijn kamer en keek nog wat bedenkelijk. U moet niet op de ladder gaan staan om het plafond te witten of wandelingen gaan maken, doe gewoon zoals hier in het ziekenhuis. Zit op de stoel en doe kalm aan. Tuurlijk tuurlijk. Je belooft van alles om maar even weg te kunnen van al die zieke mensen en het troosteloze eten. Uiteraard houdt je je eraan want een tweede setje knieën zit er niet in. Ben benieuwd hoe vol die mailboxen zitten.
