Op 4 april heb ik een nieuwe heup geimplanteerd gekregen. Dat inzetten werkte perfect, maar de rest erom heen was geen beste allereerste kennismaking met een ziekenhuis. OK, een paar keer gips om mijn been of voet gehad. Of af en toe iets uit mijn lijf halen wat er bij mijn geboorte niet in zat. Dus helemaal blanko was ik ook niet. Ook af en toe een jaap dicht moeten laten naaien, ja mijn lijf zit vol met littekens. Was nooit erg voorzichtig met dat werk en alles genas altijd erg snel. Dus wat zou het.
Iedereen zegt: da's een heel gedoe met een heup. Ja zolang ie kapot was. Normaal op een harde stoel zitten ging niet meer. Opstaan na langdurig tafelen veroorzaakte een heupgewricht dat op slot zat en volgens mijn schatje kon je zien dat dat behoorlijk pijnlijk was om dat gewricht uit het slot te halen. Zo, die operatie was in een minuut of 90 voorbij. Wakker wordende uit de narcose was mijn eerste gedachte: " ik heb nog nooit zo lekker gelapen de afgelopen 20-30 jaar" Vol onder narcose is aan te raden dus. Daarna begon het pas. Buiten dat het bed verschrikkelijk lag en het al snel veel te heet in de kamer was, of in de nacht weer te koud, was er voortdurend kabaal van de straat. Tot diep in de nacht de disco, je pispan die elke ochtend vol stond en je niet het bed uit kon de eerste dagen om dat ding te legen tussen door. Dan werd je om 5 uur in de ochtend wakker gemaakt, was je net in slaap, voor bloeddruk en een spuit. OK, dat is allemaal te harden. Dat bed brak mijn lijf. Na een paar dagen bleek mijn hand toch wel erg op te zwellen, zat de naald van de dope er verkeerd in en was er een heel kussen morfine op de rug van mijn hand ontstaan. Op mijn vraag of die naald wel zo moest zitten werd even gemompeld dat er niet aan de hand was. Waarom die er dan meteen werd uitgehaald en de infuus weggereden? Afijn ik had een prettige roes voor een paar dagen. Maar slapen deed je nauwelijks.Toen begon het eten op te spelen. Buiten dat het niet echt te pruimen viel was er ook nog een lichte voedselvergiftiging waardoor het eten niet meer de maag verliet. Hop, constipatie. Ja, natuurlijk hier heb je wat om te kunnen poepen. Na een paar uur voelde je het komen en met een net in gezette heup is het niet echt een flitsende beweging richting de pot. Het meeste ging wel richting pot. Daarna diarrhee voor een paar dagen. Maar de operatie was geweldig gelukt. De dag na de plaatsing meteen de eerste pasjes om het bed heen. Net alsof dat been niet van je was, je spieren dachten heel anders over de loop beweging. Zeer apart. Het verplegend personeel was geweldig, probeerden je te helpen waar mogelijk en bleven opgewekt. Op advies van een fysio had ik van te voren mijn beenspieren zo veel mogelijk geleerd zich los te kunnen bewegen en om de stijfheid zo snel mogelijk weg te kunnen masseren door het rollen van de spiertjes. Direct na de operatie met masseren begonnen en dat heeft het herstel heel erg versneld. Na een paar weken liep ik al korte stukken zonder stok en op controle bij de chirurg was ik al behoorlijk wendbaar.
Wat een verschil in leven is dit geworden. Ik kan nu op iedere stoel gaan zitten en niet meer bang zijn dat de zaak op slot schiet. Ik kan weer gaan motorrijden en pottenbakken. Want langer dan een 30 mins op mijn achterste zitten gaf steeds grotere problemen. Eind juli wordt mijn knie gerepareerd en een paar weken later ben ik dan weer helemaal mobiel. Daarover later.
